The Terminal Tavern - David Wilcox

Ah, what a beautiful place.

It is so lush and quiet in these walls.

It’s a place where the sound really stands a chance of finding its way.

And I’m grateful 'cause, man, there are a lot of gigs that’s just really hard.

The sound doesn’t stand a chance.

A lot of times there’s a gig that’s between somewhere and somewhere else.

You really wouldn’t go there to play it, but the booking agent says «Well

you’re on your way.

Why don’t you stop and play, you know, the Terminal Tavern.

As my friend Gamble would say, «What a skull orchard.»

I mean imagine straining good, fine art sensibility through that veil of

chicken wire.

It’s the kind of place where you gaze about you at those walls of pecky Cyprus

and pine wood adorned with frontier memorabilia and mint-condition tire tool

sets.

And the ceiling under slung with fish net encrusted with detritus and streaming

down through the steaming midnight air, a million shattered dreams that dangle

like declensions of despair.

And the daily drunks just line the walls like lemmings in repose.

The festering booze assaulting their entrails, like time-release suicide.

They’re stuck to that sticky floor and they’re not moving.

And you think, «What do they need?»

Well, I don’t have that.

What have I got?

I’ve got an acoustic guitar, it’s not enough.

I’ve got words.

I wonder if they stand a chance to be heard.

Maybe music doesn’t stand a chance.

I mean, I can make sound.

I have vocal chords.

I have strings.

I can make sound.

Who needs sound?

We need music and music is much bigger than that.

Music is timing with a capital «T.»

Music is hearing a song that sounds like your song, 'cause it’s just what

you’ve been dreaming of or thinking of, or praying for.

Suddenly it’s speaking right to you.

And sure, there’re all these other people here but they’re just superfluous.

It’s your song and it was meant just for you.

It hits home and it’s real, 'cause it’s coming from some place much bigger.

But in that place you look around and you think, «Oh man there’s no chance for

this to happen.

There’re so many distractions.»

There’s always distractions.

All you can do is send it out.

I think Sting’s analogy of songs is a great one saying, «It's a message in a

bottle.»

You take all your best hopes and dreams and send it out in a bottle.

Toss it in the ocean.

Whoever gets it and when they get it, well it has more to do with the ocean

than it has to do with you.

That’s good, the ocean can be trusted, if the timing is right.

Send it out as best you can.

Ah, wat een prachtige plek.

Het is zo weelderig en stil in deze muren.

Het is een plek waar het geluid echt een kans maakt om zijn weg te vinden.

En ik ben dankbaar, man, er zijn veel optredens die gewoon heel moeilijk zijn.

Het geluid maakt geen kans.

Vaak is er een optreden tussen ergens en ergens anders.

Je zou er echt niet heen gaan om het te spelen, maar de boekingsagent zegt: "Nou

je bent onderweg.

Waarom stop je niet en speel je, je weet wel, de Terminal Tavern.

Zoals mijn vriend Gamble zou zeggen: "Wat een schedelboomgaard."

Ik bedoel, stel je voor dat je goede, fijne kunstgevoeligheid door die sluier van

kippengaas.

Het is het soort plek waar je om je heen staart naar die muren van het kieskeurige Cyprus

en dennenhout versierd met grensmemorabilia en bandengereedschap in perfecte staat

stellen.

En het plafond eronder hing met visnetten bedekt met afval en stromend water

omlaag door de stomende middernachtlucht, een miljoen verbrijzelde dromen die bengelen

zoals verbuigingen van wanhoop.

En de dagelijkse dronkaards staan ​​gewoon langs de muren als lemmingen in rust.

De etterende drank die hun ingewanden aanvalt, als zelfmoord met een time-release.

Ze zitten vast aan die kleverige vloer en ze bewegen niet.

En je denkt: "Wat hebben ze nodig?"

Nou, dat heb ik niet.

Wat heb ik?

Ik heb een akoestische gitaar, het is niet genoeg.

Ik heb woorden.

Ik vraag me af of ze een kans maken om gehoord te worden.

Misschien maakt muziek geen schijn van kans.

Ik bedoel, ik kan geluid maken.

Ik heb stembanden.

Ik heb touwtjes.

Ik kan geluid maken.

Wie heeft er behoefte aan geluid?

We hebben muziek nodig en muziek is veel groter dan dat.

Muziek is timing met een hoofdletter «T.»

Muziek is een nummer horen dat klinkt als jouw nummer, want het is precies wat

waar je van hebt gedroomd of aan hebt gedacht of voor hebt gebeden.

Plots spreekt het goed tegen je.

En zeker, er zijn al die andere mensen hier, maar ze zijn gewoon overbodig.

Het is jouw nummer en het was speciaal voor jou bedoeld.

Het raakt ons en het is echt, want het komt uit een veel grotere plaats.

Maar op die plek kijk je om je heen en denk je: 'Oh man, daar is geen kans op

dit moet gebeuren.

Er zijn zoveel afleidingen.»

Er zijn altijd afleidingen.

Het enige dat u kunt doen, is het verzenden.

Ik denk dat Sting's analogie van liedjes geweldig is als hij zegt: "Het is een boodschap in een

fles."

Je neemt al je beste hoop en dromen en stuurt het in een fles.

Gooi het in de oceaan.

Wie het ook krijgt en wanneer ze het krijgen, het heeft meer te maken met de oceaan

dan dat het met jou te maken heeft.

Dat is goed, de oceaan is te vertrouwen, als de timing goed is.

Verstuur het zo goed mogelijk.