История в мрачных тонах - Cryptic Garden Of Soul

Ноябрь город захватил в холодный серый плен,

Свинцовых капель на стекло ложится пелена.

Но скорбь уйдёт, как жизнь из вен,

И будет ночь черна...

Сквозь дождь внизу огней неон,

Как нереальность — сон.

А за стеной, как вздох, как стон,

Я слышу саксофон…

Стучится боль в висок, сжимает грудь тоска.

Сгущает краски ночь, следы не отыскать,

А в черноте её мой путь лежит далёк,

Но меркнет в темноте надежды уголёк.

И где-то там Она, как ночи чернота,

Свою слагает песнь под музыку не в такт.

От лирики её на сердце грусть, тоска.

Но чтобы скорбь излить, не хватит и листка.

Накроет всё туман, как белая плита.

Прощальных строк моих последние слова.

Уже готово всё и ванна налита.

«Иди сквозь пустоту туда, где ночи хлад,

Где призрачных теней кружится хоровод.

Там впереди — покой, а за спиной — лишь ад.

Ты слышишь её песнь, как плачет и зовёт?»

Опять раздался глас, как рокот в небесах,

И морок девы той меня поцеловал.

И тенью волчьих стай растаяла в лесах.

Прощай, мой друг.

Не свидимся уж боле верно.

Я дряхлым стариком не стану никогда.

И та чума, что завладела мной, как скверна,

Уводит прочь меня в чужие города.

Она заждалась, довольно тянуть.

Как хочется бездне в глаза заглянуть!

Немного труда и окончен кошмар:

Тончайший порез, и прольётся нектар.

Не увижу рассвет уже никогда.

И в ванне под утро остынет вода.

Багровые воды уносит река,

И лодку кидает, как плот старика.

Жизнь словно нить.

Уже нет сил.

Я звал её, я сам просил —

Безумно, словно жаждал пить –

Любовь свою ко мне явить.

И дева прибыла тотчас,

Как крик мольбы моей угас.

Прекрасен миг тот горько-сладкий.

Я перед ней как в лихорадке:

В объятья бросился и пал,

Я получил, что так искал.

И хладный поцелуй её

Забрал дыхание моё.

November veroverde de stad in een koude grijze gevangenschap,

Een sluier van loden druppels valt op het glas.

Maar verdriet zal verdwijnen, zoals leven uit de aderen,

En de nacht zal zwart zijn...

Door de regen op de bodem van neonlichten

Als onwerkelijkheid - een droom.

En achter de muur, als een zucht, als een kreun,

Ik hoor de saxofoon...

Kloppende pijn in de tempel, comprimeert het verlangen op de borst.

De nacht verdikt de kleuren, er zijn geen sporen te vinden,

En in zijn duisternis ligt mijn weg ver,

Maar de sintel vervaagt in de duisternis van de hoop.

En ergens daar Ze, als de duisternis van de nacht,

Hij componeert zijn lied niet op tijd op de muziek.

Uit de tekst van haar hart, verdriet, verlangen.

Maar om verdriet uit te storten is niet eens een blaadje genoeg.

Mist zal alles bedekken, als een witte plaat.

Afscheidsregels zijn mijn laatste woorden.

Alles is klaar en het bad wordt gegoten.

"Ga door de leegte naar waar de nachten koud zijn,

Waar spookachtige schaduwen ronddansen.

Daar vooruit - vrede, en achter - alleen de hel.

Hoor je haar lied, hoe ze huilt en roept?

Weer was er een stem, als een gerommel in de lucht,

En de waas van dat meisje kuste me.

En de schaduw van de wolvenroedels smolt in de bossen.

Vaarwel mijn vriend.

Laten we elkaar niet correcter zien.

Ik zal nooit een afgeleefde oude man worden.

En de plaag die bezit van mij nam, als een vuiligheid,

Neemt me mee naar buitenlandse steden.

Ze wachtte, nogal een trek.

Wat wil ik in de ogen van de afgrond kijken!

Een beetje werk en de nachtmerrie is voorbij:

De dunste snede, en nectar zal morsen.

Ik zal de dageraad nooit meer zien.

En 's morgens koelt het water in het bad af.

Karmozijnrode wateren worden meegevoerd door de rivier,

En hij gooit de boot als een vlot van een oude man.

Het leven is als een draad.

Er zijn geen krachten meer.

Ik belde haar, ik vroeg het zelf -

Waanzinnig, alsof hij dorst had naar een drankje -

Toon je liefde voor mij.

En het meisje kwam meteen aan,

Terwijl de kreet van mijn gebed wegebde.

Dat bitterzoete moment is mooi.

Ik sta voor haar alsof ik koorts heb:

Haastte zich in de armen en viel,

Ik kreeg wat ik zocht.

En kus haar koud

Benam me de adem.