Anhedonia - Cryptic Garden Of Soul

Я снова расстилаю одеяло чёрных мыслей.

Кто знает, может солнце не взойдет отныне.

И вот, как покрывало, тучи надо мной нависли.

И тело глубже опускается в трясине.

Из-за угла крадётся кошкой тьма, старуха злая.

В глазах туман, в руках клубки из змей роятся.

Мой пёс в безумии скулит в дверях, то нервно лает.

Ночь заберет в объятия, с ней не расстаться.

Сжав горло мне, под кожу запускает иглы страха.

Я, падая в колодец чёрный, задыхаюсь,

Где дно под грудой белых черепов, костей и праха.

Удар и кровь пошла, я от бессилья маюсь.

Вот мой кошмар, где я один иду под ливнем страшным.

— Прощай!

Увидимся ли снова?

Сомневаюсь.

Сквозь тучи гром с небес, да захлебнутся влагой пашни!

Стена дождя, обрыв, последний шаг — срываюсь.

Туман раскинулся кругом, сокрыл леса густые.

Из грёзы в грёзу как в колодец погружаюсь.

Не видно никого, лишь духов голоса глухие.

И каждый раз я в том же мире пробуждаюсь.

Мир безумных масок

Без любви и красок,

Взором безразличным обвожу.

Мой прицельный выстрел,

Пуля будет быстрой.

Всё, прощай навеки!

Ухожу.

Я поднимаю взор в последний раз на небо это,

И вот с небес гремят литавры грозовые.

Оркестр играет (форте) марш прощальный для поэта,

Ревут валторны, скрипки плачут как живые.

Ik spreidde de deken van zwarte gedachten weer uit.

Wie weet komt de zon voortaan niet meer op.

En nu, als een deken, hingen de wolken over me heen.

En het lichaam zakt dieper weg in het moeras.

Duisternis sluipt om de hoek als een kat, een boze oude vrouw.

In de ogen van mist, in de handen van zwermen slangen.

Mijn hond jankt gek aan de deur en blaft dan zenuwachtig.

De nacht zal je in je armen nemen, maak er geen deel van uit.

Knijpen in mijn keel, onder de huid lanceert naalden van angst.

Ik, vallend in een zwarte put, stik,

Waar is de bodem onder een stapel witte schedels, botten en stof.

De klap en het bloed gingen, ik zwoeg van onmacht.

Hier is mijn nachtmerrie, waarin ik alleen loop in een verschrikkelijke stortbui.

- Tot ziens!

Zien we je weer?

Ik betwijfel.

Door de wolken, donder uit de hemel, laat het akkerland stikken met vocht!

Een muur van regen, een klif, de laatste stap - ik ga kapot.

De mist verspreidde zich overal en verborg dichte bossen.

Van droom tot droom duik ik in een put.

Niemand is zichtbaar, alleen de stemmen van de geesten worden gedempt.

En elke keer word ik wakker in dezelfde wereld.

De wereld van gekke maskers

Zonder liefde en kleuren

Met een onverschillige blik kijk ik om me heen.

Mijn gerichte schot

De kogel zal snel zijn.

Allemaal vaarwel voor altijd!

Ik ga ervandoor.

Ik sla mijn ogen voor de laatste keer op naar de hemel,

En donderende pauken donderen vanuit de hemel.

Het orkest speelt (forte) een afscheidsmars voor de dichter,

Hoorns brullen, violen huilen alsof ze leven.