Triathlon - Cristina Donà, Samuel, Massimiliano Casacci

So che un braccio dopo l’altro

Porterò a destinazione

Questo corpo calpestato

Dalle tue rigide mancanze.

Ho attraversato giorni da diluvio universale,

Ora so scivolare sull’acqua…è una questione orizzontale.

Scivolerò sui tuoi rimpianti

Mai pianti con me.

Scivolerò, ma il tuo amore dov' era?

Tengo al minimo il battito,

Controllo che il respiro non ceda.

Tengo al minimo il battito,

Controllo che il respiro mi segua.

La ruota davanti m’implora di non insistere con la pressione.

Il cuore sul manubrio

Sembra pronto a decollare.

Hai trasformato pianure in salite devastanti,

Ora tornerò a sognare coi miei occhi scintillanti.

Aumento la distanza, il vantaggio su di te

E non aspetto che qualcun altro provveda.

Tengo al minimo il battito,

Controllo che il respiro non ceda.

Tengo al minimo il battito,

Controllo che il respiro mi segua.

I piedi toccano terra, comincerà la resurrezione.

E' l’ultima parte di fuga, vedo la polvere che si solleva.

Fuori da un passato confuso con dentro l’alibi di una visione,

Continuerò la corsa, ma non sono più preda.

Tengo al minimo il battito,

Controllo che il respiro non ceda.

Tengo al minimo il battito,

Controllo che il respiro mi segua

Ik ken de ene arm na de andere

Ik breng je naar je bestemming

Dit vertrapte lichaam

Van je starre tekortkomingen.

Ik heb dagen van universele zondvloed doorgemaakt,

Nu weet ik hoe ik op water moet glijden ... het is een horizontale vraag.

Ik zal je spijt overnemen

Huil nooit met mij.

Ik zal uitglijden, maar waar was je liefde?

Ik houd de hartslag tot een minimum beperkt,

Ik controleer of de adem niet opgeeft.

Ik houd de hartslag tot een minimum beperkt,

Ik controleer of de adem me volgt.

Het voorwiel smeekt me om niet aan te dringen met de druk.

Het hart op het stuur

Het lijkt klaar om op te stijgen.

Je veranderde vlaktes in verwoestende beklimmingen,

Nu ga ik weer dromen met mijn sprankelende ogen.

Ik vergroot de afstand, het voordeel ten opzichte van jou

En ik wacht niet op iemand anders om te voorzien.

Ik houd de hartslag tot een minimum beperkt,

Ik controleer of de adem niet opgeeft.

Ik houd de hartslag tot een minimum beperkt,

Ik controleer of de adem me volgt.

De voeten raken de grond, de opstanding zal beginnen.

Het is het laatste deel van de ontsnapping, ik zie het stof dat opstijgt.

Uit een verward verleden met het alibi van een visioen binnenin,

Ik zal de race voortzetten, maar ik ben geen prooi meer.

Ik houd de hartslag tot een minimum beperkt,

Ik controleer of de adem niet opgeeft.

Ik houd de hartslag tot een minimum beperkt,

Ik controleer of de adem mij volgt