My Father's House - Cowboy Junkies

Last night, I dreamed that I was a child

Out where the pines grow wild and tall

I was trying to make it home through the forest

Before the darkness falls

I heard the wind rustling through the trees

And ghostly voices rose up from the fields

I ran with my heart pounding, down that broken pathway

With the devil snapping at my heel

I broke through the trees and there, in the night

My father’s house stood, shining hard and bright

The branches and brambles tore my clothes and caused me harm

But I ran 'til I fell, shaking in his arms

I awoke and imagined the hard things that pulled us apart

Will never again, sir, tear us from each other’s hearts

I got dressed, and to that house I did ride

From out on the road, I could see its windows shining in light

I walked up the steps and stood on the porch

A woman I didn’t recognize spoke to me through a chained door

I told her my story and who I’d come for

She said, «I'm sorry, son, but no one by that name lives here anymore»

My father’s house shines hard and bright

It stands like a beacon, calling me in the night

Calling and calling, so cold and alone

Shining 'cross this dark highway, where our sins lie unatoned

Vannacht droomde ik dat ik een kind was

Waar de dennen wild en hoog groeien

Ik probeerde door het bos thuis te komen

Voordat de duisternis valt

Ik hoorde de wind ruisen door de bomen

En spookachtige stemmen stegen op uit de velden

Ik rende met bonzend hart over dat gebroken pad

Met de duivel op mijn hielen

Ik brak door de bomen en daar, in de nacht

Het huis van mijn vader stond, stralend hard en helder

De takken en braamstruiken scheurden mijn kleren en deden me pijn

Maar ik rende tot ik viel, trillend in zijn armen

Ik werd wakker en stelde me de moeilijke dingen voor die ons uit elkaar trokken

Zal nooit meer, meneer, ons uit elkaars harten scheuren

Ik kleedde me aan en naar dat huis reed ik

Vanaf de weg zag ik de ramen in het licht schijnen

Ik liep de trap op en stond op de veranda

Een vrouw die ik niet herkende, sprak met me door een geketende deur

Ik vertelde haar mijn verhaal en voor wie ik zou komen

Ze zei: «Het spijt me, zoon, maar er woont hier niemand meer met die naam»

Het huis van mijn vader straalt hard en helder

Het staat als een baken en roept me 's nachts

Bellen en bellen, zo koud en alleen

Stralend 'kruis deze donkere snelweg, waar onze zonden onverzoenlijk liggen'