The Day I Lost My Voice (The Suitcase Song) - Copeland

It’s sure as the floor 'neath my toes

And somehow not surprised

That I was superimposed, somehow in this life

And if my friends and my foes would just drop me a line, it’d be nice.

You see love is a drink that goes straight to my head

And time is a lover and I’m caught in her stare

And the sentiment there follows me straight to my bed through the night

I’ve got my life in a suitcase,

I’m ready to run, run, run away…

I’ve got no time, 'cause I’m always trying to run, run, run away

'Cause everyday in here feels like it’s only a game.

I’ve got my life in a suitcase, a suitcase, a suitcase…

What could be an anchor here, with a storm on the rise,

When you never meant to see so clear, when smoke gets in your eyes

And the men in the moon never makes his replies

Understood

I’ve got my life in a suitcase,

I’m ready to run, run, run away…

I’ve got no time, 'cause I’m always trying to run, run, run away

'Cause everyday in here feels like it’s only a game.

I’ve got my life in a suitcase, a suitcase, a suitcase…

For a moment I was one man and the world made sense

For a moment in this storm made of consequence

I’ve got my life in a suitcase,

I’m ready to run, run, run away…

I’ve got no time, 'cause I’m always trying to run, run, run away

'Cause everyday in here feels like it’s only a game.

I’ve got my life in a suitcase, a suitcase, a suitcase…

Het is zeker als de vloer 'onder mijn tenen'

En op de een of andere manier niet verrast

Dat ik op de een of andere manier in dit leven werd gesuperponeerd

En als mijn vrienden en mijn vijanden me een berichtje zouden sturen, zou dat fijn zijn.

Zie je, liefde is een drankje dat recht naar mijn hoofd stijgt

En tijd is een minnaar en ik ben gevangen in haar blik

En het sentiment daar volgt me de hele nacht rechtstreeks naar mijn bed

Ik heb mijn leven in een koffer,

Ik ben klaar om te rennen, rennen, wegrennen...

Ik heb geen tijd, want ik probeer altijd te rennen, rennen, wegrennen

Want elke dag hier voelt het alsof het maar een spel is.

Ik heb mijn leven in een koffer, een koffer, een koffer...

Wat zou hier een anker kunnen zijn, met een storm in opkomst,

Wanneer je nooit zo helder wilde zien, wanneer rook in je ogen komt

En de mannen in de maan geven zijn antwoorden nooit

begrepen

Ik heb mijn leven in een koffer,

Ik ben klaar om te rennen, rennen, wegrennen...

Ik heb geen tijd, want ik probeer altijd te rennen, rennen, wegrennen

Want elke dag hier voelt het alsof het maar een spel is.

Ik heb mijn leven in een koffer, een koffer, een koffer...

Even was ik één man en de wereld was logisch

Even in deze storm van gevolg

Ik heb mijn leven in een koffer,

Ik ben klaar om te rennen, rennen, wegrennen...

Ik heb geen tijd, want ik probeer altijd te rennen, rennen, wegrennen

Want elke dag hier voelt het alsof het maar een spel is.

Ik heb mijn leven in een koffer, een koffer, een koffer...