Reste - Constance

Quand la parole m'évite

Que mes gestes te rappellent

Que ta douleur est vive

Tout ce qu’il te reste

C’est de te voir dans mes yeux

De te voir dans mes yeux

De te voir dans mes yeux qui te cherchent

Comme une mise en abyme

Dès que l’horizon s’achève

Une autre injustice

Qui ravive les braises

Mais je te donnerai mieux

Je te donnerai mieux

Je te donnerai mieux que le reste

Reste

Quand le silence s’invite

Les portes que je ferme

Diaphanes et fragiles

N’affichent que la peur et son envers

Et s’ouvrent quand tu les révèles

Comme la couleur de l’iris

Qui change à la lumière

Me rappelle Mélanie

Son amour, sa colère

Mais je ne demanderais mieux

Je ne demanderais mieux

Que d’y être

Reste

Wanneer spraak mij vermijdt

Laat mijn gebaren je eraan herinneren

Dat je pijn scherp is

Alles wat je nog hebt

Is om je te zien in mijn ogen

Om je in mijn ogen te zien

Om je in mijn ogen te zien op zoek naar jou

Als een mise en abyme

Zodra de horizon eindigt

nog een onrecht

Wie doet de sintels weer oplaaien?

Maar ik zal je beter geven

Ik zal je beter geven

Ik zal je beter geven dan de rest

Blijven

Wanneer stilte komt

De deuren die ik sluit

Doorschijnend en breekbaar

Toon alleen angst en de achterkant ervan

En open je als je ze onthult

Zoals de kleur van de iris

Wie verandert in het licht

Doet me denken aan Melanie

Zijn liefde, zijn woede

Maar ik zou niet om meer vragen

Kon niet om meer vragen

Dan om daar te zijn

Blijven