Améthyste - Constance

J’appartiens à la nuit

Où mes rêves sont devenus des prières

Quand j’exhibe mes plaies

À ceux qui m’ont vu renaître

Mes yeux qui reflètent leur malaise

Je voudrais danser sans arrêt

Mais je ne danserai plus comme avant

J’ai épuisé l’amour, comme l’on souffle sur l’encens

Sans qu’il ne s'éteigne vraiment

«T'es jamais là»

L’encre ne sèche pas

Tu fais un vacarme

Mais mon âme t’apparaît

Quand je fonds n larmes

On ne se voit plus qu dans mes rêves

Entre le corps et l’esprit

Plus rien ne m’intéresse

Les gens peuvent témoigner

Que l’on est fané comme avant

Quand ma nature te blesse

Que je te vois qui m’attend

Sans voix

Esseulée dans l’habitude

Et le décor

Je sais j'épouse le regret

Mais on ne se voit plus que dans mes rêves

Entre le corps et l’esprit

Plus rien ne m’intéresse

Où ne me reste

Je sais j'épouse le regret

Mais on ne se voit plus que dans mes rêves

Comme la nature me berce

Je te vois qui m’attend

Ik hoor bij de nacht

Waar mijn dromen veranderden in gebeden

Als ik mijn wonden laat zien

Aan degenen die me herboren zagen

Mijn ogen die hun ongemak weerspiegelen

Ik wil de hele tijd dansen

Maar ik zal niet dansen zoals voorheen

Ik heb de liefde uitgeput, zoals men op wierook blaast

Zonder dat het echt uit gaat

"Je bent hier nooit"

Inkt droogt niet

Je maakt een racket

Maar mijn ziel verschijnt aan jou

Toen ik in tranen uitbarstte

We zien elkaar alleen in mijn dromen

Tussen lichaam en geest

Niets interesseert me meer

mensen kunnen getuigen

Dat we vervaagd zijn als voorheen

Wanneer mijn natuur je pijn doet

Dat ik je zie wachten op mij

stemloos

Eenzaam in de gewoonte

En het decor

Ik weet dat ik met spijt trouw

Maar we zien elkaar alleen in mijn dromen

Tussen lichaam en geest

Niets interesseert me meer

Waar blijf ik?

Ik weet dat ik met spijt trouw

Maar we zien elkaar alleen in mijn dromen

Zoals de natuur me wiegt

Ik zie je op me wachten