Hymn - Communions

Waltzing through the ghetto carried by the wind

Her legs zigzag in leather skin

Hanging from a bed in the restless sky

Dangling on the edge

Of a perfume cloud

At night the fireworks outside

Harmonize into a symphony

In the cosmic hall

Each applause of the thunder and the rain

Sounds like hands beating on an Indian drum

I was homeless

And I had to spend the night

In the forest where I heard your music play

On and on and on

Two souls hypnotized

You’ll forget your name

When loving someone in the dark

That never comes no matter how hard that you call

Was there once a son, or was he all a dream?

Dancing naked in abandoned district roads

Through occupied streets

Where the children go to grow

While the red streams flow

Through their ivory cheeks

The rhythms of the trains

They’ll synthesize into a melody

While soft brown eyes gaze into the palette

Of the programmed light

Dripping from the slogans written on the stars

Let me in

And I’ll let you in

Though the corridors

Leading to a heart

Weighed on a balance

Against the feathers of Truth

Which side will fall?

And what will remain unchanged?

Walsend door het getto gedragen door de wind

Haar benen zigzaggen in een leren huid

Hangend aan een bed in de rusteloze lucht

Aan de rand bungelen

Van een parfumwolk

'S Nachts het vuurwerk buiten

Harmoniseren tot een symfonie

In de kosmische zaal

Elk applaus van de donder en de regen

Klinkt als handen die op een Indiase trommel slaan

Ik was dakloos

En ik moest de nacht doorbrengen

In het bos waar ik je muziek hoorde spelen

Door en door en door

Twee zielen gehypnotiseerd

Je vergeet je naam

Wanneer je van iemand houdt in het donker

Dat komt nooit, hoe hard je ook belt

Was er ooit een zoon, of was hij een droom?

Naakt dansen op verlaten districtswegen

Door bezette straten

Waar de kinderen naartoe gaan om te groeien

Terwijl de rode stromen stromen

Door hun ivoren wangen

Het ritme van de treinen

Ze synthetiseren tot een melodie

Terwijl zachte bruine ogen in het palet staren

Van het geprogrammeerde licht

Druipend van de slogans op de sterren

Laat me binnen

En ik laat je binnen

Hoewel de gangen

Naar een hart leiden

Gewogen op een balans

Tegen de veren van de waarheid

Welke kant zal vallen?

En wat blijft er onveranderd?