Там, вдалеке - Чёрный Лукич

Там, вдалеке, искоркой светит моя надежда.

Там, там налегке я убегал, чтобы остаться прежним.

Тёплый кусок зори бросили в яму, чтобы склевали птицы.

Снег прыгал с небес и умирал, чтобы не успеть разбиться.

Сердце сухим листком тихо закружит в ноги прохожим людям.

Дождь, радужный дождь, петь о любви мы никогда не будем.

Стылый чужой очаг, мёрзнет под снегом ягода-незабудка.

Путь, правильный путь я не забыл, значит наступит утро.

Daar, in de verte, straalt mijn hoop als een vonk.

Daar, daar lichtjes, rende ik weg om hetzelfde te blijven.

Een warm stukje ochtendgloren werd in een kuil gegooid waar de vogels van konden pikken.

Sneeuw sprong uit de lucht en stierf, om geen tijd te hebben om te breken.

Het hart zal, als een droog blad, stilletjes draaien aan de voeten van voorbijgangers.

Regen, regenboogregen, we zullen nooit over liefde zingen.

Een koude buitenaardse haard, een vergeet-mij-nietje bevriest onder de sneeuw.

Het pad, het juiste pad, ben ik niet vergeten, dus de ochtend zal komen.