Над седой казахской степью - Чёрный Лукич

Над седой казахской степью в чёрной вышине

Проплывают белый спутник в золотом огне.

Это руки, я их вижу, это быстрый глаз,

А это лисий хвост, что всегда уйдёт от нас.

Днём загадки, ночью сказки, каравай в печи.

Стукни в бубен, выпей краски, только не молчи;

Утоли мои печали, я так долго шёл,

Я видел красный дым, я видел жёлтый порошок

Я запомню так не много, я запомню эту спину,

Ждут меня пути-дороги, значит я тебя покину.

Это птицы-небылицы улетят на юг,

Зверь степной устанет бегать и замкнётся круг.

Я возьму свои тетради, я сожму штурвал,

Я потеряю всё, что так долго собирал.

Я запомню так не много, я запомню эту спину,

Ждут меня пути-дороги, значит я тебя покину.

Boven de grijze Kazachse steppe in de zwarte hoogte

Een witte satelliet zweeft voorbij in gouden vuur.

Dit zijn handen, ik zie ze, dit is een snel oog,

En dit is een vossenstaart die ons altijd zal verlaten.

Overdag raadsels, 's nachts sprookjes, een brood in de oven.

Sla op de tamboerijn, drink verf, wees gewoon niet stil;

Bevredig mijn verdriet, ik heb zo lang gelopen,

Ik zag rode rook, ik zag geel poeder

Ik zal me niet zoveel herinneren, ik zal dit onthouden,

Paden en wegen wachten op me, dus ik zal je verlaten.

Deze sprookjesvogels zullen naar het zuiden vliegen,

Het steppebeest zal het rennen beu worden en de cirkel zal sluiten.

Ik neem mijn notitieboekjes, ik knijp in het stuur,

Ik zal alles verliezen wat ik zo lang heb verzameld.

Ik zal me niet zoveel herinneren, ik zal dit onthouden,

Paden en wegen wachten op me, dus ik zal je verlaten.