Scriptures from the Typhlodians - Chthe'ilist

-According to an old Cilucitionian legend, it is said that there exists an

antediluvian manuscript containing the scriptures revealing the secrets of

Eil’udom.

It is said that reciting the writings is forbidden.

These scriptures were written in an arcane dialect by the eyeless ones — the «Typhlodians» — in which rituals of astral projection to enter Eil’udom were «exposed».

Rumours said that whoever tried to decipher the dialect would suffer the same

fate of the Typhlodians: Punished by the gods — left deformed and sightless.

My quest to uncover the secrets of these scriptures then began.

Town-folks would think I lost my mind, fearing the Typhlodian spirits would

bestow a curse upon me.

My helpless obsession led me to a subterranean temple, where the book was kept

in secrecy.

And after returning to the village with my prize, I could already smell the

fumes of death surrounding me.

While reciting the strange incantations, I went into a deep slumber — which

took my spirit in the cursed dream world of Eil’udom, and inside a subterranean

sepulchre.

The sepulchre was filled with mangled bodies — Pale, emaciated eyeless beings.

The corpses started to convulse and move.

I realized I was cursed by the typhlodians.

And with their empty eye sockets — fathomless abysses of terror,

they stared at me and whispered my name.

I deeply gazed into their empty stare.

Endlessly screaming, I beheld my own death.

Night after night, these nightmarish beings came back to haunt my dreams with

their empty, eye-less stare.

But the manifestations soon became more frequent, even during day-time.

I pray that the gods will forgive me, and that someone will find this journal

upon my death and burn the scriptures.

For I, Edward, must now remove my own eyes.

In death, I will find peace.

I cannot bear seeing their horrific stares anymore.

By the gods, they are in the windows!

As you finish reading the last sentence, you turn the other pages of the book,

and notice numerous spots of blood on the blank pages.

You close the journal and slowly walk away from the corpse, but as you back

away from the gruesome scene, you hear a cold, otherworldly voice whisper

something behind your ears

-Volgens een oude Cilucitioniaanse legende wordt gezegd dat er een

antediluviaans manuscript met de geschriften die de geheimen onthullen van

Eil'udom.

Er wordt gezegd dat het reciteren van de geschriften verboden is.

Deze geschriften zijn geschreven in een geheimzinnig dialect door de ooglozen - de "Typhlodians" - waarin rituelen van astrale projectie om Eil'udom binnen te komen werden "blootgesteld".

Er gingen geruchten dat wie het dialect probeerde te ontcijferen hetzelfde zou lijden

lot van de Typhlodians: Gestraft door de goden - misvormd en blind achtergelaten.

Mijn zoektocht om de geheimen van deze geschriften te ontdekken begon toen.

Stadsmensen zouden denken dat ik gek was geworden, uit angst voor de Typhlodische geesten

schenk mij een vloek.

Mijn hulpeloze obsessie leidde me naar een ondergrondse tempel, waar het boek werd bewaard

in het geheim.

En toen ik met mijn prijs terugkwam in het dorp, rook ik de

doodsdampen om me heen.

Terwijl ik de vreemde bezweringen reciteerde, viel ik in een diepe slaap — die

nam mijn geest mee in de vervloekte droomwereld van Eil'udom, en in een onderaardse

graf.

Het graf was gevuld met verminkte lichamen - bleke, uitgemergelde, oogloze wezens.

De lijken begonnen te stuiptrekken en te bewegen.

Ik realiseerde me dat ik vervloekt was door de typhlodiërs.

En met hun lege oogkassen - peilloze afgronden van angst,

ze staarden me aan en fluisterden mijn naam.

Ik staarde diep in hun lege blik.

Eindeloos schreeuwend aanschouwde ik mijn eigen dood.

Nacht na nacht kwamen deze nachtmerrieachtige wezens terug om mijn dromen te achtervolgen met

hun lege, oogloze blik.

Maar de manifestaties kwamen al snel vaker voor, zelfs overdag.

Ik bid dat de goden me zullen vergeven en dat iemand dit dagboek zal vinden

na mijn dood en verbrand de Schriften.

Want ik, Edward, moet nu mijn eigen ogen verwijderen.

In de dood zal ik vrede vinden.

Ik kan hun gruwelijke blikken niet meer zien.

Bij de goden, ze zijn in de ramen!

Als je klaar bent met het lezen van de laatste zin, sla je de andere pagina's van het boek om,

en zie talloze bloedvlekken op de blanco pagina's.

Je sluit het dagboek en loopt langzaam weg van het lijk, maar als je teruggaat

weg van de gruwelijke scène, hoor je een koude, buitenaardse stem fluisteren

iets achter je oren