Oblivion - Chelsea Grin

I rest alone in a place I never thought I would be

I have given everything I am

Why must I feel empty

Will I ever feel again?

I have given everything I am

All must live with vivid nightmares of life after death

Plagued with images of a figure

How can I bare this?

Why must we bare this need to fulfill our nothingness they call serenity?

I want to break out of this place

To embrace this hate I shatter every mirror but yet you reappear

With a crooked smile and weathered face

The doors have been sealed shut

To keep the secrets that lie within

Through death’s dark hollow I must fall to live in grave

Only when my heart stops I will truly live again

Shatter every mirror but yet you reappear

With a crooked smile and weathered face

Ik rust alleen op een plek waarvan ik nooit had gedacht dat ik zou zijn

Ik heb alles gegeven wat ik ben

Waarom moet ik me leeg voelen?

Zal ik me ooit weer voelen?

Ik heb alles gegeven wat ik ben

Iedereen moet leven met levendige nachtmerries over het leven na de dood

Geplaagd door afbeeldingen van een figuur

Hoe kan ik dit blootleggen?

Waarom moeten we deze behoefte blootleggen om ons niets te vervullen dat ze sereniteit noemen?

Ik wil ontsnappen uit deze plek

Om deze haat te omarmen verbrijzel ik elke spiegel, maar toch verschijnt u weer

Met een scheve glimlach en een verweerd gezicht

De deuren zijn verzegeld dicht

Om de geheimen te bewaren die erin liggen

Door de donkere holte van de dood moet ik vallen om in het graf te leven

Pas als mijn hart stopt, zal ik echt weer leven

Breek elke spiegel, maar toch kom je weer terug

Met een scheve glimlach en een verweerd gezicht