Quand on descend le soir - Charles Trenet

Quand Descend Le Soir, Je vais seul m’asseoir

Sur le banc de bois

Mais tu n’es pas là…

J’entends les pigeons

Qui roucoul’nt en rond, J’entends les enfants

Qui s’amusent à la guerre, aux éléphants, gaiement.

Je vois, tour à tour, Les amants d’amour

Echanger entre eux

Des baisers voluptueux.

J’entends la chanson d’l’automne

Dans les arbres qui frissonnent.

Quand Descend Le Soir, Que je vais m’asseoir

Sur le banc de bois

Mais tu n’es pas là.

Je vois un' statue.

Cet homm' de vertu

N’a pas évitéLa postérité.

Ses cheveux trop longs

Tombent sur son veston.

Son sourire figéConvient mal à son air un peu trop négligé.

Destin des statues

D'être là, têtues, Au fond des allées, Tristement, pour nous rapp’ler

L’inventeur d’la pomm' de terre

Ou celui du paratonnerre.

Quand Descend Le Soir, Que je vais m’asseoir

Sur le banc de bois

Mais tu n’es pas là…

Le soleil s'éteint.

Jusqu'à d’main matin

Ses reflets, dans l’eau

Sont ceux des vélos.

Les cinés s’allument

Et, déjà, la brume

Enveloppe les toits, Enveloppe les bois et tout' la ville se noie

Dans un flot d’passants

Au rythme incessant.

C’est l’instant joyeux, C’est l’instant d’un mond' merveilleux, C’est la foire

des Invalides.

Aux p’tit’s autos, je m’décide, Quand Descend Le Soir, Que je vais m’asseoir

Sur le banc de hois

Mais tu n’es pas là…

Als ik Le Soir afdaal, zit ik alleen

Op de houten bank

Maar je bent er niet...

Ik hoor de duiven

Koerderend hoor ik de kinderen

Die zich amuseren in oorlog, bij olifanten, vrolijk.

Ik zie, op mijn beurt, De minnaars van de liefde

Uitwisseling tussen hen

Wulpse kussen.

Ik hoor het herfstlied

In de trillende bomen.

Wanneer de avond valt, dat ik zal gaan zitten

Op de houten bank

Maar je bent er niet.

Ik zie een standbeeld.

Deze man van deugd

Het nageslacht niet ontlopen.

Haar haar te lang

Val op zijn jas.

Zijn stijve glimlach past niet bij zijn ietwat verwaarloosde blik.

Het lot van de standbeelden

Om daar te zijn, koppig, Aan de onderkant van de gangpaden, Helaas, om ons eraan te herinneren

De uitvinder van de aardappel

Of die van de bliksemafleider.

Wanneer de avond valt, dat ik zal gaan zitten

Op de houten bank

Maar je bent er niet...

De zon gaat uit.

Tot morgenochtend

Zijn weerspiegeling in het water

Zijn die van fietsen.

De bioscopen lichten op

En nu al de mist

Wikkel de daken, wikkel de bossen en de hele stad verdrinkt

In een stroom van voorbijgangers

In het meedogenloze tempo.

Het is het moment van vreugde, het is het moment van een prachtige wereld, het is de kermis

invaliditeit.

Bij de kleine auto's besluit ik, als ik Le Soir afdaal, dat ik ga zitten

Op de bank

Maar je bent er niet...