Mon village englouti - Charles Trenet

Mon village au fond de l’eau

Se souvient des heures si proches

Quand volait, dans le jour nouveau,

Le son joyeux de ses cloches.

Mon village au fond de l’eau

Se souvient du bruit des enclumes

Dont j’entends encore les échos,

Vibrant sous un manteau d'écume

Et la voix des peupliers

Jamais, jamais je n’ai pu l’oublier.

Tant de souvenirs engloutis

Dorment là, sous l’onde isolée,

Depuis qu’un barrage maudit

A noyé ma verte vallée.

Mon village au fond de l’eau

Se souvient de choses jolies,

D’un amour qui fut si beau,

Soleil de toute ma vie…

A présent qu’a sonné le glas,

L’amour est mort, fut-il volage?

Et mon cœur est triste et bien las.

Mon cœur, pareil à ce village,

Ce village au fond de l’eau

Dont seul j’entends les soupirs, les sanglots.

Mijn dorp op de bodem van het water

Onthoudt de uren zo dichtbij

Toen vloog, in de nieuwe dag,

Het vrolijke geluid van zijn bellen.

Mijn dorp op de bodem van het water

Onthoudt het geluid van aambeelden

Waarvan ik nog steeds de echo's hoor,

Levendig onder een mantel van schuim

En de stem van de populieren

Nooit, nooit zou ik hem kunnen vergeten.

Zoveel verzonken herinneringen

Slaap daar, onder de geïsoleerde golf,

Sinds een vervloekte dam

Heeft mijn groene vallei verdronken.

Mijn dorp op de bodem van het water

Herinnert zich mooie dingen,

Van een liefde die zo mooi was,

De zon van mijn hele leven...

Nu de doodsklok heeft geklonken,

Liefde is dood, was het wispelturig?

En mijn hart is verdrietig en erg vermoeid.

Mijn hart, net als dit dorp,

Dit dorp op de bodem van het water

Waarvan alleen ik de zuchten, de snikken hoor.