La redoute, le soleil et la lune - Charles Trenet

Il y avait des temps et des temps

Que je n’m'étais pas servi d’mes dents

Que je n’mettais pas d’vin dans mon eau

Ni de charbon dans mon fourneau

Tous les croque-morts silencieux

Me dévoraient déjà des yeux

Ma dernière heure allait sonner

C’est alors que j’ai mal tourné

N’y allant pas par quatre chemins

J’estourbis en un tournemain

En un coup de bûche excessif

Un noctambule en or massif

Les chats fourrés, quand ils l’ont su

M’ont posé la patte dessus

Pour m’envoyer à la Santé

Me refaire une honnêteté

Machin, Chose, un tel, une telle

Tous ces communs des mortels

Furent d’avis que j’aurais dû

En bonne justice être pendu

A la lanterne et sur-le-champ

Il s’voyaient déjà partageant

Ma corde, en tout bien tout honneur

En guise de porte-bonheur

Au bout d’un siècle, on m’a jeté

A la porte de la Santé

Comme je suis sentimental

Je retourne au quartier natal

Baissant les yeux, rasant les murs

Mal à l’aise sur mes fémurs

M’attendant à voir les humains

Se détourner de mon chemin

Y’en a un qui m’a dit: «Salut

Te revoir, on n’y comptait plus»

Y’en a un qui m’a demandé

Des nouvelles de ma santé

Lorsque j’ai vu qu’il restait encore

Du monde et du beau monde par terre

J’ai pleuré le cul par terre

Toutes les larmes de mon corps

Er waren tijden en tijden

Dat ik mijn tanden niet had gebruikt

Dat ik geen wijn in mijn water deed

Noch kolen in mijn fornuis

All Silent Undertaker

Heb me al verslonden met hun ogen

Mijn laatste uur stond op het punt toe te slaan

Toen ging het mis

Er niet langs vier paden heen gaan?

Ik verdoof in een handomdraai

In één buitensporige log

Een nachtuil in massief goud

De harige katten, toen ze erachter kwamen

legden hun poot op mij

Om mij naar Gezondheid te sturen

Geef me wat eerlijkheid

ding, ding, zus-en-zo

Al deze gewone stervelingen

Waren van mening dat ik dat had moeten doen

In goed recht opgehangen

Naar de lantaarn en ter plaatse

Ze zagen elkaar al delen

Mijn touw, in alle goede eer

Als een geluksbrenger

Na een eeuw werd ik gegooid

Aan de deur van Gezondheid

Wat ben ik sentimenteel

Ik ga terug naar mijn geboortestad

Naar beneden kijkend, knuffelend tegen de muren

Ongemakkelijk op mijn dijbenen

Verwacht mensen te zien

keer van mijn pad af

Er was er een die tegen me zei: "Hallo

Tot ziens, we rekenden er niet meer op"

Iemand vroeg me

nieuws over mijn gezondheid

Toen ik zag dat er nog was

Mensen en mooie mensen op de grond

Ik huilde mijn kont op de vloer

Alle tranen in mijn lichaam