La petite musique - Charles Trenet

C'était une petite musique

Qui naquit un jour d’printemps,

De murmures nostalgiques,

D’un ruisseau d’or et d’argent.

Elle partit dans la nature,

Portée sur l’aile des épis.

Les oiseaux dans la ramure

L'écoutèrent avec plaisir.

Un rossignol dit: «Quelle chance !

Elle est dans ma voix.

J’vais porter cette romance

Par dessus les toits.»

Avec elle, vite, il s’envole

En songeant: «Cet air béni

Mérit'rait bien des paroles,

Des paroles de génie.

Je connais un grand poète

Qui vit seul dans la forêt.

Il fait même une drôle de tête,

Il est romantique à souhait.

Je vais chanter ma musique

A ce vieil ami

Pour qu’il la rende poétique.

Ce soir, à minuit,

Il trouv’ra une belle histoire,

Un amour qui fait rêver.

Tout le monde voudra y croire

Comme si c'était arrivé."

Mais hélas, le grand poète,

Depuis peu, n’vivait plus là.

Il était dev’nu vedette

De télé et d’cinéma.

Il tournait des pellicules

Au cœur d’Hollywood

Et, Boul’vard du Crépuscule,

On disait «is good !»

Quelle ne fut pas la détresse

De notre ami rossignol.

Il en conçut tant d’tristesse

Qu’il perdit son si bémol.

La forêt fut si lointaine

Et l’oiseau si fatigué

Qu’il mourut le cœur en peine

Dans un bois du Lauraguais.

C’est alors qu’un chat sauvage

Vint manger son cœur

Toutes les bêtes du voisinage

En frémirent d’horreur…

C’est ainsi qu’finit, tragique,

L’histoire du bon rossignol

Et de la petite musique

Qui jamais n’eut de paroles.

Pauvre petite musique !

Het was een beetje muziek

Die werd geboren op een lentedag,

Gefluister van nostalgie,

Van een stroom van goud en zilver.

Ze ging de wildernis in,

Gedragen op de vleugel van de oren.

De vogels in het gewei

Heb met plezier naar hem geluisterd.

Een nachtegaal zei: "Wat een geluk!

Ze is in mijn stem.

Ik zal deze romantiek dragen

Over de daken."

Met haar vliegt hij snel weg

Denkend: "Die gezegende lucht

Zou veel woorden verdienen,

Geniale woorden.

Ik ken een grote dichter

Die alleen in het bos woont.

Hij trekt zelfs een grappig gezicht,

Hij is romantisch als de hel.

Ik zal mijn muziek zingen

Aan deze oude vriend

Om het poëtisch te maken.

Vanavond om middernacht

Hij zal een mooi verhaal vinden,

Een dromerige liefde.

Iedereen zal het willen geloven

Alsof het is gebeurd."

Maar helaas, de grote dichter,

Woon er sinds kort niet meer.

Hij was een ster geworden

televisie en bioscoop.

Hij schoot roos

In het hart van Hollywood

En, Schemeringboulevard,

We zeiden "is goed!"

Wat was de nood?

Van onze vriend nachtegaal.

Hij kreeg zoveel verdriet

Dat hij zijn B-flat verloor.

Het bos was zo ver weg

En de vogel zo moe

Dat hij stierf met hartzeer

In een bos in de Lauraguais.

Dat is wanneer een wilde kat

Kwam om zijn hart te eten

Alle beesten in de buurt

Gehuild van afschuw...

Zo eindigt het, tragisch,

Het verhaal van de Goede Nachtegaal

En weinig muziek

Die nooit woorden had.

Arme kleine muziek!