Frederica - Charles Trenet

Depuis l’enfance,

Je pense

A cet instant

Oùl'on peut dire

Sans rire:

Chérie je t’aime tant

Mais un poète

C’est bête.

En amour, c’est timide.

Ça reste là

Sans rien dire.

Ça n’ose pas, c’est stupide.

ÔFrédérica,

Mon rêve d’amour,

Mon idéal,

Je pense àtoi.

Frédérica,

La nuit, le jour,

Tes yeux merveilleux

Ont pris mon coeur

Et c’est fatal.

De ton amour,

Frédérica,

Mon coeur est lourd.

Quand tombe la nuit,

Je vole vers toi,

Vers ton mensonge

Au pays joyeux,

Au pays bleu,

Pays des songes.

ÔFrédérica,

Mon rêve d’amour,

Mon idéal,

Je pense àtoi,

Frédérica,

Et c’est normal.

Sinds de kindertijd,

I denk

Op dit moment

waar kunnen we zeggen

Geen grapje:

zoetje ik hou zoveel van jou

Maar een dichter

Het is stom.

In de liefde is het verlegen.

Het blijft daar

Zonder iets te zeggen.

Durf niet, het is dom.

O Frederika,

mijn droom van liefde,

Mijn ideaal,

Ik denk aan jou.

Frederika,

Nacht dag,

Je prachtige ogen

Nam mijn hart

En het is dodelijk.

van je liefde,

Frederika,

Mijn hart is zwaar.

Als de avond valt,

ik vlieg naar jou

Op weg naar je leugen

In het vrolijke land,

In het blauwe land,

Land van dromen.

O Frederika,

mijn droom van liefde,

Mijn ideaal,

Ik denk aan jou,

Frederika,

En dat is normaal.