La Petita Rambla del Poble Sec - Cesk Freixas, Txarango

Assegut a la Plaça del Sortidor

Aquí t’espero, com si fos el primer bar

La Boheme, on comença el carrer Blai

Que és la petita rambla del Poble Sec

Parla’m de la pluja que ha plogut

D’imatges molles als miralls damunt l’asfalt

Potser és per això que el teatre està tan buit

Potser és per això que avui sento tan buides les meves mans

Tornarem a posar els peus damunt la sorra

A la platja de Barcelona alguna nit de juliol

I escriurem que no ens prendran mai més la vida

Que donem veu a les veles quan cantem rumbes al port

Parla’m de la vida que ha de vindre

De tots els homes que estimen als altres homes

Et pregunto si existeix la humanitat

Si hem de declarar la guerra a algun exèrcit d’ignorants

Mira, jo ja t’he vist plorar

I creu-me quan et dic que em passa igual

Quan em cantes les cançons mentre treballes

Assenyalant-me els dubtes com martells dins del meu cap

Tornarem a posar els peus damunt la sorra…

Mentre a la cuina s’acumulen

Els plats i els gots del sopar d’ahir a la nit

Tinc por de posar ordre a aquesta vida

O de fer-ho quan ja sigui massa tard

Penso, quina sort tenir cançons

Per explicar-te que a vegades sóc al fons

I treure l’energia necessària

Per lluitar i sobreviure en aquest maleït món

Tornarem a posar els peus damunt la sorra…

Zittend op de Plaza del Sortidor

Ik wacht hier op je, alsof het de eerste bar is

La Boheme, waar Blai Street begint

Dat is de kleine boulevard van Poble Sec

Vertel me over de regen

Van zachte beelden tot spiegels op het asfalt

Misschien is dat de reden waarom het theater zo leeg is

Misschien voelen mijn handen daarom zo leeg vandaag

We zetten onze voeten weer op het zand

Op het strand in Barcelona op een avond in juli

En we zullen schrijven dat ze ons leven nooit meer zullen nemen

Dat we de zeilen een stem geven als we rumba zingen in de haven

Vertel me over het leven dat komen gaat

Van alle mannen die van andere mannen houden

Ik vraag me af of de mensheid bestaat

Als we de oorlog moeten verklaren aan een leger van onwetende mensen?

Kijk, ik heb je al zien huilen

En geloof me als ik je vertel dat het me niet kan schelen

Wanneer je liedjes voor me zingt terwijl je werkt

Wijzend op mijn twijfels als hamers in mijn hoofd

We zetten onze voeten weer in het zand...

Tijdens het verzamelen in de keuken

Dinerborden en glazen van gisteravond

Ik ben bang om dit leven op orde te brengen

Of om het te doen als het te laat is

Ik denk, wat een geluk om liedjes te hebben

Om je te vertellen, soms ben ik op de achtergrond

En krijg de energie die je nodig hebt

Om te vechten en te overleven in deze verdomde wereld

We zetten onze voeten weer in het zand...