Kind Des Wehrmuts - Centhron

Kerzenlicht faellt auf die Wand, benetzt von heissem Wasserdampf.

Tropft es auf die Menschenhand.

Sie riecht nach frischem Kampf.

Roter Tau beruehrt das Wasser, Absinth betrinkt die junge Kehle.

Der Spiegel ist ihr Laster.

Sie zieht nur Dreck in ihre Seele.

Ein Meteor zerbricht die Nacht, zieht einen Schweif aus goldenem Haar.

Wehrmut traenkt die Lippen sacht.

Sie lacht — die Augen kalt und starr.

Als die Nacht sie still empfaengt, sehen ihre Augen klar.

Was aus ihr nach draussen draengt ist schoen, so wie sie immer war.

Kaarslicht valt op de muur, bevochtigd door hete stoom.

Laat het op de menselijke hand vallen.

Ze ruikt naar verse strijd.

Rode dauw raakt het water, absint krijgt de jonge keel dronken.

De spiegel is haar ondeugd.

Ze trekt alleen maar vuil in haar ziel.

Een meteoor verbrijzelt de nacht en laat een spoor van gouden haren achter.

Wehrmut laat zijn lippen zachtjes water geven.

Ze lacht - haar ogen koud en starend.

Terwijl de nacht hen in stilte ontvangt, zien hun ogen duidelijk.

Wat uit haar duwt is mooi, net zoals ze altijd was.