A Callous Mind - Catamenia

As I walk through this wrecked land

The only thing that keeps me going

Is this endless pain and fear of death

I start to lose my faith and lust

All these years I’ve travelled by myself

With this curse that makes me hollow

I fight my way to the destination, there’s nothing that will ever stop me

To survive through these evil times, I must keep my callous mind

A callous mind, a callous mind

I think it’s time to end this journey

I must forget everything that I am

So close but still so far away

Feels like I’m walking blinded by dust

Small and sharp rocks underneath my feet

Leaves bloodstained marks behind me

I fight my way to the destination, there’s nothing that will ever stop me

To survive through these evil times, I must keep my callous mind

A callous mind, a callous mind

To born, to live, to die, it makes me say goodbye

To see, to hear, to feel, it makes me feel unreal

To fear, to scream, to bleed, it makes me feel the greed

Now I should rest in peace

Terwijl ik door dit verwoeste land loop

Het enige dat me op de been houdt

Is dit eindeloze pijn en angst voor de dood?

Ik begin mijn geloof en lust te verliezen

Al die jaren heb ik alleen gereisd

Met deze vloek die me hol maakt

Ik vecht me een weg naar de bestemming, er is niets dat me ooit zal stoppen

Om deze kwade tijden te overleven, moet ik mijn harteloos houden

Een ongevoelige geest, een ongevoelige geest

Ik denk dat het tijd is om deze reis te beëindigen

Ik moet alles vergeten wat ik ben

Zo dichtbij maar toch zo ver weg

Het voelt alsof ik verblind door stof loop

Kleine en scherpe stenen onder mijn voeten

Laat bloedvlekken achter me

Ik vecht me een weg naar de bestemming, er is niets dat me ooit zal stoppen

Om deze kwade tijden te overleven, moet ik mijn harteloos houden

Een ongevoelige geest, een ongevoelige geest

Geboren worden, leven, sterven, het doet me afscheid nemen

Zien, horen, voelen, ik voel me onwerkelijk

Om te vrezen, te schreeuwen, te bloeden, het laat me de hebzucht voelen

Nu moet ik in vrede rusten