The Art of Homicide - castrum

Can’t you see that I am not a part

Of your foul fucking love?

Can’t you realize that I do not live in dream

And misanthropy is my spiritual infinity

I play on the strings of mankind

But my symphony is requiem

And the great number of concentration camps

Cover the blood-coloured earth

War funeral march

Is the play on my stage

Holocaust of the races

Is the act number one

I am the artist who creating

The art of homicide

I draw the future of mankind —

Pits full of corpses, crematoriums

Creating the abhorrent masterpiece —

The world of the steelhearted ones

In my play you can’t find the scenes of love

They are buried in blood neath concentration camps

On my drawings you can’t find the bright colours

Your future coloured in black and red

But I am the artist, the creator

My drawings made of blood of mankind

And in your eyes I’m the God who creating

The art of homicide…

Kun je niet zien dat ik geen onderdeel ben?

Van je smerige liefde?

Kun je je niet realiseren dat ik niet in een droom leef?

En misantropie is mijn spirituele oneindigheid

Ik speel op de snaren van de mensheid

Maar mijn symfonie is requiem

En het grote aantal concentratiekampen

Bedek de bloedkleurige aarde

Oorlogsbegrafenismars

Staat het toneelstuk op mijn podium?

Holocaust van de rassen

Is act nummer één?

Ik ben de artiest die creëert

De kunst van moord

Ik teken de toekomst van de mensheid —

Putten vol lijken, crematoria

Het weerzinwekkende meesterwerk maken —

De wereld van de hardhartigen

In mijn toneelstuk kun je de scènes van de liefde niet vinden

Ze zijn begraven in bloed onder concentratiekampen

Op mijn tekeningen vind je geen felle kleuren

Je toekomst in zwart en rood gekleurd

Maar ik ben de artiest, de maker

Mijn tekeningen gemaakt van bloed van de mensheid

En in jouw ogen ben ik de God die schept

De kunst van moord...