Eu Sou Neguinha? - Cássia Eller

Eu tava encostad’ali minha guitarra

No quadrado branco, vídeo, papelão

Eu era o enigma, uma interrogação

Olha que coisa mais, que coisa à toa, boa boa boa boa

Eu tava com graça…

Tava por acaso ali, não era nada

Bunda de mulata, muque de peão

Tava em Madureira, tava na Bahia

No Beaubourg, no Bronx, no Brás e eu e eu e eu e eu

A me perguntar

Eu sou neguinha?

Era uma mensagem

Parece bobagem, mas não era não

Eu não decifrava, eu não conseguia

Mas aquilo ia e eu ia e eu ia e eu ia e eu ia

Eu me perguntava: era uma gesto hippie

Um desenho estranho

Homens trabalhando, pare, contramão

E era uma alegria, era uma esperança

E era dança e dança ou não ou não ou não

Tava perguntando: Eu sou neguinha?

Eu sou neguinha?

Eu sou neguinha?

Caetano, meu plano

Eu sigo rimando, enquanto pergunto:

Quem fui?

Quem sou?

Nas ruas de Havana, as putas Cubanas

Não sei quem me chama, pro sexo, pra cama

Em Copacabana, na areia, na lama da sul

Daqui dali, ahã, Leblon

Meu tempo esqueço, do medo que tenho, que perco

Que vejo passar

Em cada estação

Eu tenho fé, assim que é

Ser ou não ser um malandro um mané

Eu conto estória, quem ri, quem chora

No ato falho eu sou um fruto da criação

Eu tava rezando ali completamente

Um crente, uma lente, era uma visão

Totalmente terceiro sexo, totalmente terceiro

Mundo, terceiro milênio

Carne nua nua nua nua nua

Era tão gozado

Era um trio elétrico, era fantasia

Escola de samba na televisão

Cruz no fim túnel, becos sem saída

E eu era a saída, melodia, meio-dia, dia, dia

Era o que eu dizia: Eu sou neguinha?

Mas via outras coisas: via um moço forte

E a mulher macia den’da da escuridão

Via o que é visivel, via o que não via

E o que a poesia e a profecia não vêem, mas

Vêem, vêem, vêem, vêem

É o que parecia

Que as coisas conversam coisas supreendentes

Fatalmente erram, acham solução

E que, o mesmo signo que eu tento ler e ser

É apenas o possível ou o impossível em mim em

Mim em mil em mil

E a pergunta vinha:

Eu sou neguinha?

Eu sou neguinha…

Ik leunde daar met mijn gitaar

Op het witte vierkant, video, karton

Ik was het enigma, een vraagteken

Kijk wat nog meer, wat een ding voor niets, goed goed goed goed

Ik was met gratie...

Ik was daar toevallig, het was niets

Mulat ezel, pion muque

Ik was in Madureira, ik was in Bahia

Bij Beaubourg, bij Bronx, bij Brás en ik en ik en ik en ik

om mij te vragen

Ben ik zwart?

het was een bericht

Het klinkt gek, maar dat was het niet.

Ik kon het niet ontcijferen, ik kon het niet

Maar dat was ik van plan

Ik vroeg me af: was het een hippiegebaar?

Een vreemde tekening

Mannen aan het werk, stop, tegen het verkeer in

En het was een vreugde, het was een hoop

En het was dans en dans of niet of niet of niet

Ik vroeg: ben ik zwart?

Ben ik zwart?

Ben ik zwart?

Caetano, mijn plan

Ik blijf rijmen, terwijl ik vraag:

Wie was ik?

Wie ben ik?

In de straten van Havana, Cubaanse hoeren

Ik weet niet wie me belt, voor seks, voor bed

In Copacabana, in het zand, in de lama van het zuiden

Vanaf hier, ahh, Leblon

Mijn tijd vergeet ik, de angst die ik heb, die ik verlies

die ik voorbij zie komen

Op elk station

Ik heb vertrouwen, dus dat is het ook

Een boef zijn of niet zijn, een mané

Ik vertel een verhaal, wie lacht, wie huilt

In de slip ben ik een vrucht van de schepping

Ik was daar helemaal aan het bidden

Een gelovige, een lens, was een visie

Helemaal derde geslacht, helemaal derde

wereld, derde millennium

naakt naakt vlees naakt naakt naakt

het was zo leuk

Het was een elektrisch trio, het was fantasie

 Sambaschool op televisie

Steek over aan het einde van de tunnel, doodlopende wegen

En ik was de uitgang, melodie, middag, dag, dag

Dat is wat ik zei: ben ik een neginha?

Maar ik zag andere dingen: ik zag een sterke jonge man

En de zachte vrouw in de duisternis

Ik zag wat zichtbaar is, ik zag wat ik niet zag

En wat poëzie en profetie niet zien, maar

Zie, zie, zie, zie

Het is hoe het eruit zag

Dat dingen over verrassende dingen praten

Dodelijk maken ze fouten, ze vinden een oplossing

En dat, hetzelfde teken dat ik probeer te lezen en te zijn

Is het gewoon het mogelijke of het onmogelijke in mij in?

Ik in duizend in duizend

En de vraag kwam:

Ben ik zwart?

Ik ben zwart...