Vila Do Sossego - Cássia Eller

Oh, eu não sei se eram os antigos que diziam

Em seus papiros, papillon já me dizia

Que nas torturas toda carne se trai que normalmente, comumente, fatalmente,

felizmente, displicentemente o nervo se contrai

Oh, com precisão

Nos aviões que vomitavam pára-quedas

Nas casamatas, caso vivas, caso morras

E nos delirios meus grilos rever

O casamento, o rompimento, o sacramento, o documento

Como um passatempo quero mais te ver

Oh, com afliçao

O meu treponema não é pálido nem viscoso

Os meus gametas se agrupam no meu som

E as querubinas, meninas, rever

Um compromisso submisso, rebuliço no curtiço

Chame o padre «ciço» para me benzer

Oh, com devoção

Oh, ik weet niet of het de ouden waren die zeiden:

In zijn papyri vertelde Papillon me al

Dat bij martelingen alle vlees verraadt dat normaal, gewoonlijk, dodelijk,

gelukkig trekken de zenuwen samen

Oh, precies

Op vliegtuigen die parachutes opwierpen

In de kazematten, voor het geval je leeft, voor het geval je sterft

En in waanideeën zien mijn krekels weer

Het huwelijk, de breuk, het sacrament, het document

Als hobby wil ik je meer zien

Oh, met verdriet

Mijn treponema is niet bleek of stroperig

Mijn gameten zijn gegroepeerd in mijn geluid

En de cherubijnen, meiden, recensie

Een onderdanige toewijding, gedoe in het kort

Roep de priester «ciço» om me te zegenen

Oh met toewijding