Temptress Luna - Carpe Tenebrum

And she rides the never world of her own majestic mountain.

And

Remembering the snow and the demons, she flies… Across a

Scarlet forever, with a shimmering more divine.

The witches ride

The sabbat, just a breeze across her path.

The breath of unborn

Gods blows in her hair, and she runs to meet the night.

Against

The shallow consecration of the spiders sigh, drinking the silver

Through her veins, a starry sanguine alive.

She can’t ever come

Down, ever come back, she’s not here.

A pitiful lust of the

Common, clawing at her, screaming, but only you can see her.

She

Dances the pentagram ablaze, lit like the fire of hell

Spontaneous and natural, the kundalini of the soul.

Come into my

Parlour, the temptress red, the blood of the moon washing to

Cleanse of death

An anthem requiem for the refuge of the souls, the chosen come

The willowy silence of the grave, the sight of the new time, the

Tombs damp and waiting like the serpents of the earth

Quiet lucid sighing, a gateway like no other, deep and dark and

Mystic in the lure of the ending.

Monstrous halls of her mind, a

Labyrinth dark, consuming nothing and creating the web.

An abyss

Of sorrow, weeping in the battles of ghouls and laughter, run to

Penetrate the storm.

She comes like the new death, the lost

Transformation, the circle of the dimension invisible.

And her

Consciousness passes between rats, biting between traps, she

Wants it no more.

Forever knowing above the height of the wind

The view of the nightshade differs, as the moon fires the path

Silent.

She rides her own majesty.

Quiet lucid sighing, gateway

Like no other, deep and dark and mystic in the lure of the ending

But as the sun dies with forever, her crown grows evermore

En ze berijdt de nooit-wereld van haar eigen majestueuze berg.

En

Ze herinnert zich de sneeuw en de demonen en vliegt... Over een

Scarlet forever, met een glinsterende meer goddelijke.

De heksen rijden

De sabbat, gewoon een briesje op haar pad.

De adem van ongeboren

Goden blazen in haar haar en ze rent de nacht tegemoet.

Tegen

De oppervlakkige toewijding van de spinnen zucht, het zilver drinkend

Door haar aderen, een levend sanguinisch sterrenbeeld.

Ze kan nooit komen

Beneden, kom ooit terug, ze is hier niet.

Een zielige lust van de

Gewoon, naar haar klauwend, schreeuwend, maar alleen jij kunt haar zien.

Ze

Danst het pentagram in vuur en vlam, verlicht als het vuur van de hel

Spontaan en natuurlijk, de kundalini van de ziel.

Kom in mijn

Parlour, de verleidster rood, het bloed van de maan wassend naar

Reiniging van de dood

Een volkslied requiem voor de toevlucht van de zielen, de uitverkorenen komen

De wilgenachtige stilte van het graf, de aanblik van de nieuwe tijd, de...

Tombes vochtig en wachtend als de slangen van de aarde

Rustig helder zuchten, een poort als geen ander, diep en donker en

Mysticus in de verleiding van het einde.

Monsterlijke zalen van haar geest, een

Labyrint donker, niets consumeren en het web creëren.

een afgrond

Van verdriet, huilend in de gevechten van geesten en gelach, ren naar

Doordring de storm.

Ze komt als de nieuwe dood, de verloren

Transformatie, de cirkel van de onzichtbare dimensie.

En zij

Bewustzijn gaat tussen ratten, bijten tussen vallen, ze

Wil het niet meer.

Voor altijd wetend boven de hoogte van de wind

Het uitzicht op de nachtschade is anders, omdat de maan het pad afvuurt

Stil.

Ze rijdt haar eigen majesteit.

Rustig helder zuchten, gateway

Als geen ander, diep en donker en mystiek in de verleiding van het einde

Maar terwijl de zon voor altijd sterft, groeit haar kroon voor altijd