Sullen Becometh - Carpe Tenebrum

Look into the sullen need, and see the castle.

Forboding as time and the night which draws it.

The shadowy reek of sorcerers and witches, screaming at why they’re just a reek.

Hearken to the window they beckon, come with us.

Like a cowardic caress, the day fumbles for the rain and the night triumphant,

recites forth like wolfsbane.

Pretentious look at what’s far between, and the dog which should not be.

The stormy caress of doom hanging from the sky, bleeds over branches clawing to

the secret…

and the goddess full glares through.

In the ecstasy of fire and blood, they ride, a red crown of horns their only

dress.

Whispers and wanting, higher and laughter raging through the lunar breathe.

And they all know…

The darkness and the portal clouds speaking of lands far away and not long ago.

This sigh, this witches night, this iron fence creaking in delight,

a reminder so longing.

Run in archaic incantations, and let this dark kiss of the horned one,

flow like a river into hades.

Flowing in orgasmic fire…

The velvet cape and the hooded gaze, a tender invitation to the priestess ride.

And they cackle in this warmth, cackle in this fire and you…

And you crying at the new-found beauty of the night.

Pretentious look at what’s far between, and the dog which should not be.

The stormy caress of doom hanging from the sky, bleeds over branches clawing to

the secret…

Kijk in de sombere behoefte en zie het kasteel.

Onheilspellend als tijd en de nacht die het trekt.

De schimmige stank van tovenaars en heksen, schreeuwend waarom ze slechts een stank zijn.

Luister naar het raam dat ze wenken, ga met ons mee.

Als een laffe liefkozing zoekt de dag naar de regen en de nacht triomfantelijk,

reciteert voort als wolfsbane.

Pretentieus kijken naar wat ver tussen zit, en de hond die dat niet zou moeten zijn.

De stormachtige streling van onheil die uit de lucht hangt, bloedt over takken die klauwen naar

het geheim…

en de godin gluurt vol door.

In de extase van vuur en bloed rijden ze, een rode hoornkroon is hun enige

jurk.

Gefluister en verlangen, hoger en gelach raast door de maanademhaling.

En ze weten allemaal...

De duisternis en de portaalwolken spreken van landen ver weg en niet lang geleden.

Deze zucht, deze heksennacht, dit ijzeren hek kraakt van genot,

een herinnering waar zo naar verlangt.

Ren in archaïsche bezweringen, en laat deze donkere kus van de gehoornde,

stromen als een rivier in hades.

Stromend in orgastisch vuur...

De fluwelen cape en de starende blik, een tedere uitnodiging voor de rit van de priesteres.

En ze kakelen in deze warmte, kakelen in dit vuur en jij...

En jij huilt om de nieuw gevonden schoonheid van de nacht.

Pretentieus kijken naar wat ver tussen zit, en de hond die dat niet zou moeten zijn.

De stormachtige streling van onheil die uit de lucht hangt, bloedt over takken die klauwen naar

het geheim…