Blood Dance - Carpe Tenebrum

And she watched and she waited.

Loving a time eaten by demons and

Cursing the day.

A sombre seed of a mirrored point, just an idea

Laughing in a kaleidoscope of blood and honey… it was all just

A dream.

The scream, the nod, the boy, the idea.

The five points

Of frustration, inverted to decode, and now they’re just upside

Down.

And the snakes who gave you life, mock them from their

Faraway silent mystery.

The temptress in green runs to her attic

Temple, the sick secrets and the moon all hers to chant in a dark

Wood falls into crush her of the house she cannot find.

Requiem

And wandering, following shadows burnt in the dark.

F**king

Herself in the dense where the cats all watch and guard, and her

Offspring — a watery universe spark in the chaos of thoughts and

Orgasm.

Where the cats are gods and the forest is home and the

Blood is the life… A hypodermic, the symbol of the temple.

And

Grim reaper, he won’t come to her.

And she puts a kiss in the

Cauldron every night for his ghost, yet the birds always sing

The necklace dangles on her breast and fires at the moons touch

The chaos mingles with the dust of the grave, while the ashes

Blow away.

And the gate between illusion and breath creaks wider

With the fading of the sun.

Now she wears a cape

En ze keek en ze wachtte.

Ik hou van een tijd die wordt opgegeten door demonen en

De dag vervloeken.

Een somber zaadje van een spiegelpunt, maar een idee

Lachen in een caleidoscoop van bloed en honing... het was allemaal gewoon

Een droom.

De schreeuw, het knikje, de jongen, het idee.

De vijf punten

Van frustratie, omgekeerd om te decoderen, en nu zijn ze gewoon op zijn kop

Omlaag.

En de slangen die je het leven schonken, bespotten ze vanuit hun

Verre stille mysterie.

De verleidster in het groen rent naar haar zolder

Tempel, de zieke geheimen en de maan allemaal van haar om in het donker te zingen

Wood wordt verliefd op haar van het huis dat ze niet kan vinden.

Requiem

En dwalen, schaduwen volgen die in het donker zijn gebrand.

F**king

Zijzelf in het dichtbevolkte gebied waar de katten allemaal toekijken en bewaken, en haar...

Nakomelingen — een waterige vonk in het universum in de chaos van gedachten en

Orgasme.

Waar de katten goden zijn en het bos thuis is en de

Bloed is het leven... Een onderhuidse, het symbool van de tempel.

En

Magere Hein, hij komt niet naar haar toe.

En ze stopt een kus in de

Ketel elke nacht voor zijn geest, maar de vogels zingen altijd

De ketting bungelt aan haar borst en vuurt op de aanraking van de manen

De chaos vermengt zich met het stof van het graf, terwijl de as

Weg blazen.

En de poort tussen illusie en adem kraakt wijder

Met het vervagen van de zon.

Nu draagt ​​ze een cape