Ridonami la calma - Carlo Bergonzi

Ave Maria per l’aria va il suon

d’una campana

Sorge venere pura

e solitaria da la selva lontana.

Oh!

Come si diffonde del vespero la pace!

La rondine ritorna a le sue gronde

e là s’addorme e tace

Resta un murmure

lento di mille voci strane.

Forse tra i fiori e tra le siepi

il vento racconta storie arcane.

Chi sa quanti pensieri

in quel susurro grato!

Il vento canta e sopra i cimiteri

e i giardini è passato.

Ave maria, nel core comm'èe dolce la sera

Tu sai che ne' tormenti dell’amore

è schietta la preghiera;

ond’io, nel cielo fiso lo sguardo umido e l’alma:

«Ridonami, ti prego, il mio sorriso;

Ridonami la calma, ridonami la calma!»

Wees gegroet Maria in de lucht gaat het geluid

van een bel

Pure Venus komt op

en eenzaam uit het verre bos.

Oh!

Hoe verspreidt de vrede zich in de avond!

De zwaluw keert terug naar zijn dakrand

en daar valt hij in slaap en is stil

Het blijft een gemompel

traag van duizend vreemde stemmen.

Misschien tussen de bloemen en heggen

de wind vertelt mysterieuze verhalen.

Wie weet hoeveel gedachten

in dat dankbare gefluister!

De wind zingt en over de begraafplaatsen

en de tuinen gingen voorbij.

Ave maria, in het hart comm'èe zoet in de avond

Je weet dat in de kwellingen van de liefde

gebed is oprecht;

vandaar dat ik, in de lucht, mijn natte blik en ziel vasthield:

«Geef me alsjeblieft terug, mijn glimlach;

Geef me mijn rust terug, geef me mijn rust terug!"