L'Adieu - Cantique Lépreux

Je n’ai pu te retrouver, la tempête faisait rage

Et les carnassiers avaient déployé leurs troupes dans la forêt.

Je n’ai pu te retrouver, mais à chaque jour, je pars en battue

Dans les mirages, le froid et le délirant danger de te découvrir morte.

Je hante ces terres à ta place et mon sacrifice veut te ramener,

pour que dans nos jours tu t’occupes du feu dont s’empiffre le pain.

Ce conte que j'écris, le liras-tu nourrice des oiseaux?

Dans le nord, à la tête d’un troupeau de caribous,

Le soleil prostré dans le lichen.

Il n’y a plus long à faire,

Un loup a mangé un de petits,

Sa mère est restée à le chercher.

Je ne peux pas revenir, je ne sais plus.

Peut-être qu’un jour, je re retrouverai sise dans les glaciers.

Mais jusqu à ce jour, ne vieillis pas… ne vieillis pas.

Ik kon je niet vinden, de storm woedde

En de roofdieren hadden hun troepen in het bos ingezet.

Ik kon je niet vinden, maar elke dag ga ik op jacht

In de luchtspiegelingen, de kou en het uitzinnige gevaar je dood te ontdekken.

Ik achtervolg deze landen voor jou en mijn offer wil je terugbrengen,

zodat u in onze dagen zorgt voor het vuur dat het brood vult.

Dit verhaal dat ik schrijf, wil je het voorlezen als verpleegster voor de vogels?

In het noorden leidt een kudde kariboes,

De zon prostaat in korstmos.

Er is niet meer te doen,

Een wolf at een van de welpen,

Zijn moeder bleef hem zoeken.

Ik kan niet meer terugkomen, ik weet het niet meer.

Misschien zit ik ooit weer in de gletsjers.

Maar tot die dag, word niet oud... word niet oud.