Wreath Of Seven Stars - Cadacross

From where the eye can see beyond miles

From the top of mountain high

I found it shining on the ground

Blood-red like dragons tear it was

The second by placing spoon on a stump

From magpies nest I obtained

What a beauty met my eyes

When silver in daylight sparked

From where great rivers run down to the ocean

Where winds weep and waves forever sing

From there I found the third, on a reef

Like blazing fire it was

Burning like a lively golden flame

From where the treetops reach out to the blue sky

In the deep woods, where no man-made pathways go

From there the fourth-one I did find

From inside the trunk of great pine tree

On a mossy bed scarlet glew and I went on

To a place where goblins once used to live

Long before our days

At the end of cavern deep and dark

I found it, gray as a dragons scale

For you my sweetest wolverine I forge a wreath of seven stars

So that in the times of darkness it reminds us

Of the glory of our days

Beyond the horizon where crimson sun sets

We will sail to our haven afar

If winds favour and the storms let us go free

With sails of silver, with helm of gold

Towards the cosmic seas we sail

Wreath will guide our way

Descending glory of our days…

Van waar het oog verder kan kijken dan mijlen

Vanaf de top van de berg

Ik vond het glinsterend op de grond

Bloedrood als draken scheuren was het

De tweede door een lepel op een stronk te plaatsen

Van het ekstersnest heb ik verkregen

Wat een schoonheid ontmoette mijn ogen

Toen zilver bij daglicht vonkte

Van waar grote rivieren naar de oceaan stromen

Waar winden huilen en golven voor altijd zingen

Van daaruit vond ik de derde, op een rif

Als laaiend vuur was het

Brandend als een levendige gouden vlam

Van waar de boomtoppen reiken naar de blauwe lucht

In de diepe bossen, waar geen kunstmatige paden gaan

Vanaf daar de vierde die ik vond

Van binnenuit de stam van een grote dennenboom

Op een bemost bed schitterde scharlaken en ik ging verder

Naar een plek waar ooit kobolden woonden

Lang voor onze dagen

Aan het einde van de grot diep en donker

Ik heb het gevonden, zo grijs als een drakenschaal

Voor jou, mijn liefste veelvraat, smeed ik een krans van zeven sterren

Zodat het ons in tijden van duisternis herinnert

Van de glorie van onze dagen

Voorbij de horizon waar de karmozijnrode zon ondergaat

We zeilen naar onze verre haven

Als de wind gunstig is en de stormen ons vrij laten gaan

Met zeilen van zilver, met roer van goud

Op weg naar de kosmische zeeën varen we

Krans zal onze weg wijzen

Afdalende glorie van onze dagen...