Setiembre Del 88 - Cacho Castaña

: Si vieras que triste que esta la Argentina, tiene la mirada

De los caminantes que ya no caminan, se muere de pena por tanta mentira,

de tanta promesa por nadie cumplida, si vieras sus calles que tanto reían,

ya no son las mismas

Si vieras que triste que esta la Argentina, tiene la nostalgia de

Aquellos amantes que nunca se olvidan, la hicieron de goma parece mentira,

la gente se escapa pero no hay salida, y hasta los gorriones de tanta tristeza

se fueron de gira

Septiembre de 1988, Buenos Aires, Argentina;

querido amigo, se me acaba de

volcar el mate sobre la carta que te iba a mandar, por eso te vuelvo a escribir,

me alegra mucho saber que te va bien, aquí la cosa sigue igual,

pero de una manera u otra vamos a salir adelante, hay algo que no se debe

perder nunca

Y es la esperanza

Si vieras que linda que esta la Argentina, tiene la mirada de la

Primer novia que nunca se olvida, desde los balcones llueven las glicinas,

y a pesar de todo camina y camina, si vieras de nuevo que linda y que grande

que esta mi Argentina

Bs. As. sigue, llena de gorriones, hay nuevos poetas que

Escriben sus tangos y hay nuevos cantores y sigue teniendo la vieja locura que

al doblar la esquina haya una aventura, ya ves sigue viva y a pesar de todo

llena de ternura

Si acaso te encuentras, con otro emigrante decile que vuelva que pronto seremos

mejores que antes, que todo fue culpa de cuatro atorrantes que solo lograron

que el pueblo no cante

Volvé cuando quieras que juntos podremos salir adelante."

: Als je zag hoe triest Argentinië is, ziet het er zo uit

Van de wandelaars die niet meer lopen, sterven ze van verdriet om zoveel leugens,

Van zoveel belofte die door niemand werd vervuld, als je de straten zag die zo lachten,

ze zijn niet meer hetzelfde

Als je zag hoe triest Argentinië is, het heeft de nostalgie van

Die geliefden die het nooit vergeten, het van rubber hebben gemaakt, het lijkt ongelooflijk,

mensen rennen weg maar er is geen uitweg, en zelfs de mussen van zoveel verdriet

ze gingen op tournee

September 1988, Buenos Aires, Argentinië;

beste vriend, ik heb net gemist

giet de stuurman op de brief die ik je wilde sturen, daarom schrijf ik je nog een keer,

Ik ben erg blij om te weten dat het goed met je gaat, hier blijven de dingen hetzelfde,

maar op de een of andere manier komen we vooruit, er is iets dat niet zou moeten zijn

verlies nooit

en het is hoop

Als je zag hoe mooi Argentinië is, heeft het de uitstraling van de

Eerste bruid die nooit wordt vergeten, vanaf de balkons regent de blauwe regen,

en ondanks alles lopen en lopen, als je nog eens zag hoe mooi en hoe groot

wat is mijn Argentinië?

Buenos Aires gaat verder, vol mussen, er zijn nieuwe dichters die

Ze schrijven hun tango's en er zijn nieuwe zangers en ze hebben nog steeds de oude waanzin die

als je de hoek omgaat is er een avontuur, je ziet dat het nog leeft en ondanks alles

vol tederheid

Als je toevallig een andere emigrant tegenkomt, zeg hem dan terug te komen, we zullen snel zijn

beter dan voorheen, dat het allemaal de schuld was van vier eikels die er maar in slaagden

dat de mensen niet zingen

Kom terug wanneer je maar wilt, zodat we samen vooruit kunnen komen."