Vanvidd - Burzum

En forskremt skikkelse i skyggen,

fillete og fattig, men vakker og rik,

folen og forvridd, men ingen stakkar:

hun gjemmer seg so godt hun kan.

Hun er forhatt av de fleste,

men elsket av de aller beste.

Reiser gjerne langt og lenge,

hun gor alene, barbeint i skiten,

po ubrukte veier, gjengrodde stier,

i dyretrakk og farlige leier.

Oppover, til himmelens rand

i lasten;

galskap i botter og spann.

Himmelen revner nor hun nor opp:

hymnen tar slutt for saueflokk.

Lyse lokker, lure smil,

bie blikk, bak sjalet

melkehvit hud, kritthvite tenner.

Latteren skremmer de fleste.

Een angstige figuur in de schaduw,

haveloos en arm, maar mooi en rijk,

veulen en verdraaid, maar niet arm:

ze verbergt zich zo goed als ze kan.

Ze wordt door de meesten gehaat,

maar geliefd bij de allerbesten.

Ik reis graag ver en lang,

ze loopt alleen, blootsvoets in de stront,

op ongebruikte wegen, overwoekerde paden,

in dierenasielen en gevaarlijke kampen.

Omhoog, naar de rand van de hemel

in de lading;

waanzin in bots en emmers.

De lucht barst, noch zij, noch omhoog:

de hymne eindigt voor kudden schapen.

Heldere krullen, sluwe glimlachen,

bijenblik, achter de sjaal

melkwitte huid, krijtwitte tanden.

Lachen maakt de meeste mensen bang.