Frijôs einsames Trauern - Burzum

A mother mourns the loss of her son.

The most wonderful man in the world;

light and shining, fair and beautiful as no other man.

Light blond hair, wonderful skyblue eyes and a skin so fair it shines!

Tall and handsome, strong and brave, perfect in all his being.

Now he is dead!

Silent.

Alone.

Watching the lands and others from a window up high in the clouds.

Cold of sorrow, exhausted by grief;

the very little remaining life is fading away.

Too tired to move, too mournful to think of anything else then her dead son.

The others are preparing the defense of the town, and her husband has left to find the avenger for the killing.

Nobody thinks of her, nobody has any time for her.

She is left alone, to mourn the death of her son.

Een moeder rouwt om het verlies van haar zoon.

De meest geweldige man ter wereld;

licht en stralend, eerlijk en mooi als geen andere man.

Lichtblond haar, prachtige hemelsblauwe ogen en een huid die zo mooi glanst!

Lang en knap, sterk en dapper, perfect in zijn hele wezen.

Nu is hij dood!

Stil.

Alleen.

Kijken naar de landen en anderen vanuit een raam hoog in de wolken.

Koud van verdriet, uitgeput door verdriet;

het weinige overgebleven leven vervaagt.

Te moe om te bewegen, te treurig om aan iets anders te denken dan aan haar dode zoon.

De anderen bereiden de verdediging van de stad voor en haar man is vertrokken om de wreker voor de moord te zoeken.

Niemand denkt aan haar, niemand heeft tijd voor haar.

Ze wordt alleen gelaten, om te rouwen om de dood van haar zoon.