Enhver til Sitt - Burzum

Jeg følger etter hesten, inn i skogen

Blødende;

våt nedentil av eget blod

Føttene føles stadig tyngre;

En bankende smerte i låret

Buksene har blitt som gips

Rundt beina der blodet har størknet

Jeg faller, men reiser meg igjen

Sjanglende, haltende, stumpende, fallende

Min jakt når sin slutt, i den våte mosen

Ved månetjernets ensomme bredd

Månetjernets ensomme bredd

Månetjernets ensomme bredd

Hvorfor må jeg prøve skjebnen igjen og igjen?

Hvorfor må jeg glemme smerten når såret gror?

Hvorfor må jeg venne meg til en ødelagt kropp?

Hvorfor må jeg glemme hvor jeg falt sist?

Hvorfor må jeg glemme?

Hvorfor må jeg glemme?

Hvorfor må jeg kjenne den gamle smerten igjen (og igjen og igjen…)?

En gang, denne gang, går det ikke å reise seg igjen

Jeg forblir der, i den våte mosen, alene og døende

Det går ikke å reise seg igjen, og jeg vil det ikke heller

Månen speiler seg i vannoverflaten og blinker til meg

Månen blinker til meg

Månen blinker til meg

Lyset blir sterkere

Månegudinnen kommer til meg

Jeg fryser ikke mer

Jeg varmes av månelyset

Hvorfor må jeg prøve skjebnen igjen og igjen?

Hvorfor må jeg glemme smerten når såret gror?

Hvorfor må jeg venne meg til en ødelagt kropp?

Hvorfor må jeg glemme hvor jeg falt sist?

Hvorfor må jeg glemme?

Hvorfor må jeg glemme?

Hvorfor må jeg kjenne den gamle smerten igjen?

Jeg fryser ikke mer

Jeg varmes av månelyset

Jeg fryser ikke mer

Jeg varmes av månelyset

Ik volg het paard, het bos in

bloeden;

natte bodem van eigen bloed

De voeten voelen zwaarder en zwaarder aan;

Een kloppende pijn in de dij

De broek is als gips geworden

Rond de benen waar het bloed is geklonterd

Ik val, maar sta weer op

Wankelend, hinkend, bot, vallend

Mijn jacht komt tot een einde, in het natte mos

Aan de eenzame oever van het maanmeer

De eenzame breedte van de maanster

De eenzame breedte van de maanster

Waarom moet ik het lot steeds opnieuw proberen?

Waarom moet ik de pijn vergeten als de wond geneest?

Waarom moet ik wennen aan een gebroken lichaam?

Waarom moet ik vergeten waar ik het laatst ben gevallen?

Waarom moet ik vergeten?

Waarom moet ik vergeten?

Waarom moet ik de oude pijn opnieuw voelen (en opnieuw en opnieuw...)?

Een keer, deze keer, is het niet mogelijk om weer op te staan

Ik blijf daar, in het natte moeras, alleen en stervende

Het is niet mogelijk om weer op te staan, en dat wil ik ook niet

De maan wordt weerspiegeld in het wateroppervlak en flitst naar mij

De maan flitst voor mij

De maan flitst voor mij

Het licht wordt sterker

De maangodin komt naar me toe

Ik bevries niet meer

Ik ben opgewarmd door het maanlicht

Waarom moet ik het lot steeds opnieuw proberen?

Waarom moet ik de pijn vergeten als de wond geneest?

Waarom moet ik wennen aan een gebroken lichaam?

Waarom moet ik vergeten waar ik het laatst ben gevallen?

Waarom moet ik vergeten?

Waarom moet ik vergeten?

Waarom moet ik de oude pijn weer voelen?

Ik bevries niet meer

Ik ben opgewarmd door het maanlicht

Ik bevries niet meer

Ik ben opgewarmd door het maanlicht