On Board the Kangaroo - Burl Ives

O, once I was a waterman

And lived at home at ease,

And now I am a mariner

And plough the angry seas.

I thought I’d like seafaring life,

So bid my love adieu,

And shipp’d as cook and steward boys,

On board the Kangaroo.

My love she was no foolish girl,

Her age it was two score,

My love was not a spinster,

She’d been married twice before;

And they could not say it was her wealth

That stole my heart away.

For she was a laundry starcher

At three-and-six a day.

Oh think of me!

Oh think of me!

She mournfully did say,

When you are in a foreign land,

Three thousand miles away;

And take this lucky farthing,

'Twill make you bear in mind

The loving, faithful, trusting heart

You leave in tears behind.

Cheer up!

Cheer up!

my own true love,

Don’t weep so bitterly,

But she sobbed and sighed and choked

And cried and couldn’t say goodbye.

I won’t be gone so very long,

Maybe a month or two,

And when I do come back again,

Of course I’ll marry you.

Our vessel it was homeward bound

From many a foreign shore.

And many a foreign present

Unto my love I bore;

There were tortoises from Teneriffe

And toys from Timbuctoo,

A Chinese rat and a Bengal cat

And a Bombay cockatoo.

Paid off, I sought her dwelling

In the suburbs of the town,

An ancient dame upon a line

Was hanging out a gown.

Where is my love?

She’s married, sir,

About six months ago,

To a man who drives a hardware van

For Johnny Fox and Co.

Farewell to Dixon’s soap suds

From the famous brand called Crown,

To Reckitt’s Blue, well known to you,

And Crean’s Scouring Brown;

I’ll seek some far and distant clime,

I can no longer stay,

For my heart is now so shattered

I must live on China tay.

O, ooit was ik een waterman

En woonde op zijn gemak thuis,

En nu ben ik een zeeman

En ploeg de boze zeeën.

Ik dacht dat ik het zeevarende leven leuk zou vinden,

Dus zeg mijn liefde vaarwel,

En verzonden als kok en rentmeester jongens,

Aan boord van de Kangaroo.

Mijn liefste, ze was geen dwaas meisje,

Haar leeftijd was twee punten,

Mijn liefde was geen vrijster,

Ze was twee keer eerder getrouwd geweest;

En ze konden niet zeggen dat het haar rijkdom was

Dat heeft mijn hart gestolen.

Want ze was een wasverzachter

Om drie-en-zes per dag.

Oh denk aan mij!

Oh denk aan mij!

Ze zei treurig,

Wanneer u zich in het buitenland bevindt,

Drieduizend mijl verderop;

En neem deze gelukkige penning,

'Je moet er rekening mee houden'

Het liefhebbende, trouwe, vertrouwende hart

Je laat in tranen achter.

Kop op!

Kop op!

mijn eigen ware liefde,

Huil niet zo bitter,

Maar ze snikte en zuchtte en stikte

En huilde en kon geen afscheid nemen.

Ik zal niet zo lang weg zijn,

Misschien een maand of twee,

En als ik weer terugkom,

Natuurlijk trouw ik met je.

Ons schip was op weg naar huis

Van menig buitenlandse kust.

En menig buitenlands cadeau

Tot mijn liefde droeg ik;

Er waren schildpadden uit Tenerife

En speelgoed van Timbuktoo,

Een Chinese rat en een Bengaalse kat

En een Bombay-kaketoe.

Betaald, ik zocht haar woning

In de buitenwijken van de stad,

Een oude dame op een lijn

Hij hing een jurk uit.

Waar is mijn liefde?

Ze is getrouwd, meneer,

Ongeveer zes maanden geleden,

Aan een man die in een hardwarebus rijdt

Voor Johnny Fox en Co.

Afscheid van Dixon's zeepsop

Van het bekende merk Crown,

Aan Reckitt's Blue, bekend bij u,

En Crean's schurende bruin;

Ik zal een verre en verre oord zoeken,

Ik kan niet langer blijven,

Want mijn hart is nu zo verbrijzeld

Ik moet in China wonen.