La sirena varada - Bunbury

Y me he enredado siempre entre algas

Maraña contra los dedos

Cierras la madeja

Con el fastidio del destino

Y el mordisco lo dan otros

Encías ensangrentadas

Y miradas de criminales

A grandes rasgos, podrías ser tú

Y echar el ancla a babor

De un extremo la argolla

Del otro tu corazón

Mientras tanto, te sangra

Y el mendigo siempre a tu lado

Tu compañero de viaje

Cuando las estrellas se apaguen

Tarde o temprano, también vndrás tú

Duerme un poco más

Los parpados no aguanta ya

Luego stán las decepciones

Cuando el cierzo no parece perdonar

Sirena vuelve al mar

Varada por la realidad

Sufrir de alucinaciones

Cuando el cielo no parece escuchar

Dedicarte un sueño

Cerrar los ojos

Y sentir oscuridad inmensa

Entregado a una luz

Como un laberinto de incertidumbre

Esquivas la pesadilla

Y sobrevolar el cansancio

En un instante, en tierra otra vez

El miedo a traspasar la frontera

De los nombres

Como un extraño

Dibuja la espiral de la derrota

Y oscurece tantos halagos

Sol, en la memoria que se va

Duerme un poco más

Los parpados no aguanta ya

Luego están las decepciones

Cuando el cierzo no parece perdonar

Sirena vuelve al mar

Varada por la realidad

Sufrir de alucinaciones

Cuando el cielo no parece escuchar

En ik ben altijd verstrikt geraakt in algen

klitten tegen vingers

Je sluit de streng

Met de ergernis van het lot

En de beet wordt gegeven door anderen

bloederig tandvlees

En blikken van criminelen

In grote lijnen zou jij het kunnen zijn

En laat het anker vallen in de haven

Van het ene uiteinde de ring

van de ander je hart

Ondertussen bloed je

En de bedelaar altijd aan je zijde

Uw reisgenoot

Als de sterren uitgaan

Vroeg of laat kom jij ook

Nog even slapen

De oogleden kunnen er niet meer tegen

Dan zijn er de teleurstellingen

Wanneer de noordenwind niet lijkt te vergeven

Zeemeermin keert terug naar de zee

gestrand door de realiteit

last hebben van hallucinaties

Wanneer de lucht niet lijkt te luisteren

wijd een droom aan jou

Sluit de ogen

En voel immense duisternis

Overgegeven aan een licht

Als een labyrint van onzekerheid

ontwijk de nachtmerrie

En vlieg over de vermoeidheid

In een oogwenk weer aan land

De angst om de grens over te steken

van de namen

als een vreemdeling

Teken de spiraal van nederlaag

En verdoezelt zoveel complimenten

Zon, in de herinnering die weggaat

Nog even slapen

De oogleden kunnen er niet meer tegen

Dan zijn er de teleurstellingen

Wanneer de noordenwind niet lijkt te vergeven

Zeemeermin keert terug naar de zee

gestrand door de realiteit

last hebben van hallucinaties

Wanneer de lucht niet lijkt te luisteren