Whoever Finds This I Love You - Brook Benton

On a quiet street in the city a little old man walks along

Shuffling through the Autumn afternoon

And the Autumn leaves reminded him another summer’s come and gone

He had a long, lonely night ahead waitin' for June

Then among the leaves near an orphan’s home a piece of paper caught his eye

And he stooped to pick it up with trembling hands

And as he read the childish writing, the old man began to cry

'Cause the words burned inside him like a flame

«Whoever finds this, I love you!»

«Whoever finds this, I need you!»

«I ain’t even got no one to talk to!»

«So, Whoever finds this, I love you!»

The old man’s eyes searched the orphan’s home

And cam to rest upon a child with her nose pressed up against the window pane

And the old man knew he’d found a friend, at last

So he waved at her and smiled

And they both knew they’d spend the winter laughing at the rain

(Spoken)

And they did spend the summer laughing at the rain, talking through the fence,

exchanging little gifts they’d made for each other.

The old man would carve

toys for the little girl, and she would draw pictures for him of beautiful

ladies surrounded by green trees and sunshine, and they laughed alot.

But then on the first day of June, the little girl ran to the fence to show

the man a picture she had drawn, BUT HE WASN’T THERE!

And somehow,

the little girl knew he wasn’t coming back.

So she went back to her little

room, took out a crayola and a piece of paper, and wrote:

«Whoever finds this, I love you!»

«Whoever finds this, I need you!»

«I don’t even have no one to talk to.»

«So, whoever finds this, I love you!»

In een rustige straat in de stad loopt een oud mannetje langs

Schuifelend door de herfstmiddag

En de herfstbladeren herinnerden hem eraan dat er weer een zomer voorbij is

Hij had een lange, eenzame nacht voor de boeg, wachtend op juni

Toen viel zijn oog tussen de bladeren bij het huis van een wees op een stuk papier

En hij bukte om het op te rapen met trillende handen

En terwijl hij het kinderlijke schrift las, begon de oude man te huilen

Omdat de woorden in hem brandden als een vlam

"Wie dit vindt, ik hou van je!"

«Wie dit vindt, ik heb je nodig!»

«Ik heb niet eens iemand om mee te praten!»

«Dus wie dit vindt, ik hou van je!»

De ogen van de oude man doorzochten het huis van de wees

En cam om te rusten op een kind met haar neus tegen het raam gedrukt

En de oude man wist dat hij eindelijk een vriend had gevonden

Dus hij zwaaide naar haar en glimlachte

En ze wisten allebei dat ze de winter zouden doorbrengen met lachen om de regen

(Gesproken)

En ze brachten de zomer door met lachen om de regen, pratend door het hek,

kleine cadeautjes uitwisselden die ze voor elkaar hadden gemaakt.

De oude man zou snijden

speelgoed voor het kleine meisje, en ze zou tekeningen voor hem maken van mooie

dames omringd door groene bomen en zonneschijn, en ze lachten veel.

Maar op de eerste dag van juni rende het kleine meisje naar het hek om te laten zien

de man een foto die ze had getekend, MAAR HIJ WAS DAAR NIET!

En op de een of andere manier,

het kleine meisje wist dat hij niet terug zou komen.

Dus ging ze terug naar haar kleine

kamer, haalde een crayola en een stuk papier tevoorschijn en schreef:

"Wie dit vindt, ik hou van je!"

«Wie dit vindt, ik heb je nodig!»

"Ik heb niet eens iemand om mee te praten."

«Dus wie dit vindt, ik hou van je!»