The Weird of Finistere - Blood Ceremony

The stars, the stars are much maligned

And hidden from the day

At night a darkling fiend

Upon our sleeping village preys

It looms in

From neighb’ring wood

From thickets wan and grey

And from the first

We’ve known not rest

A single day

At night, at night, a crimson light

Within the manor home

It grows inside with naught to hide

And takes on ghastly form

As pale as death, its face a mask

Of terrors dreamed in flame

Valet and maid, they would not stay

The lord has flown away

He’s flown away

Oh, one by one

Its menace spun

Throughout this shadow bower

Here I remain, though rent in twain

Alone in my last hour

The Weird, the Weird of Finistere

Now here within my home

I fell its stare

And meet its glare

Its shadow my own

The Weird, the Weird of Finistere

De sterren, de sterren zijn veel verguisd

En verborgen voor de dag

'S Nachts een duistere duivel

Op onze slapende dorpsprooien

Het doemt op

Van buurhout

Van struikgewas bleek en grijs

En vanaf de eerste

We hebben geen rust gekend

Een enkele dag

's Nachts, 's nachts, een karmozijnrood licht

Binnen het landhuis

Het groeit van binnen en heeft niets te verbergen

En neemt een afschuwelijke vorm aan

Zo bleek als de dood, zijn gezicht een masker

Van terreur gedroomd in vlam

Valet en meid, ze zouden niet blijven

De heer is weggevlogen

Hij is weggevlogen

Oh, één voor één

Zijn dreiging draaide rond

Gedurende deze schaduw prieel

Hier blijf ik, hoewel huur in twee

Alleen in mijn laatste uur

Het rare, het rare van Finistere

Nu hier in mijn huis

Ik viel op zijn blik

En ontmoet zijn schittering

Het is mijn eigen schaduw

Het rare, het rare van Finistere