The Strangers Story - Bill Anderson

Oh, come hear a story a stranger just told me

Of a woman who meant everything

So proud he once owned her but he has her no longer

For she wears another man’s ring

He talked of the good time they’d had in the springtime

Before she was stolen away

He blamed her oh no none he said she was too young

And that’s why she wanted to stray

We drank to her new love that it might be true love

Her future both happy and bright

With his eyes growing misty he drank down the whiskey

That was telling his story that night

And though he didn’t even know me he told me all of his story

And not one single word did he say without pride

And then he asked me if I blamed her but oh when he named her

I wanted to run out and hide

How could I tell him the man that had dealt him

His sadness and sorrow was me

I ran from the table while I was still able

To hold back my own misery

And now a wonder comes to me that maybe he knew me

And he told me just so I’d cry

But without his knowing my teardrops were flowing

For she had just told me goodbye

Oh, kom eens luisteren naar een verhaal dat een vreemdeling me net vertelde

Van een vrouw die alles betekende

Zo trots dat hij haar ooit bezat, maar hij heeft haar niet meer

Want ze draagt ​​de ring van een andere man

Hij had het over de leuke tijd die ze hadden gehad in de lente

Voordat ze werd weggestolen

Hij gaf haar de schuld, oh nee, hij zei dat ze te jong was

En daarom wilde ze afdwalen

We dronken op haar nieuwe liefde opdat het ware liefde zou kunnen zijn

Haar toekomst zowel gelukkig als rooskleurig

Met mistige ogen dronk hij de whisky leeg

Dat vertelde zijn verhaal die avond

En hoewel hij me niet eens kende, vertelde hij me al zijn verhaal

En geen enkel woord zei hij zonder trots

En toen vroeg hij me of ik haar de schuld gaf, maar oh toen hij haar noemde?

Ik wilde naar buiten rennen en me verstoppen

Hoe kon ik hem de man vertellen die hem had behandeld?

Zijn verdriet en verdriet was ik

Ik rende van de tafel terwijl ik nog in staat was

Om mijn eigen ellende te bedwingen

En nu komt er een wonder in me op dat hij me misschien kende

En hij zei me dat ik maar moest huilen

Maar zonder dat hij het wist, vloeiden mijn tranen

Want ze had me net gedag gezegd