Дом - Би-2

В новом районе, бывшем загоне, вырос огромный цементный кокон.

Серая пыль, затвердев в бетоне, схватила и держит тысячи окон,

Тысячи стенок, балконов, дверей, тысячи вечнозеленых людей,

Тысячи разнокалиберных глаз, тридцать тысяч зубов, и пять тысяч фраз.

Стилизованный внук Карбюзье с Вандерое: небо — два с половиной метра,

Очередной рывок домостроя — девять квадратов на человека!

Пищеводы подъездов, давясь, пропускают тысячи тонн живой биомассы.

«Нам лучше не надо» — это считают передовые рабочие классы.

Тысячи кухонь каждое утро жарят на нервах куриные яйца.

В тысячах спален каждое утро, нежно сопя, расплетаются пальцы.

Здесь ежедневно кого-то хоронят, через неделю — горланят свадьбы.

Не стой под балконом — горшочек уронят, легче родной, не провалилась кровать бы!

Одиночество здесь — царица досуга, среди соседей — ни врага, ни друга,

Тем не менее все про всех все знают, вечерами стены почти исчезают.

Вон, бабка сидит и грустит у окна, нет ни овец, ни козы, ни коровы,

Ей на балконе завести бы быка, а то на кой хр*н такие хоромы?

Я тоже живу здесь в квартире сто три и у меня двенадцать замков на дверях.

Я закаляюсь летом без горячей воды и размножаюсь зимой при электро-свечах.

Я замурован в этом каменном веке, я опечатан в этом чертовом блоке,

Я наблюдаю, как в сжатые сроки сосед убивает в себе человека.

Миллионы мечтают об этой крыше, нет им покоя под залатанным небом,

Тысячи глоток.

граждане, тише!

Ведь я помню, когда мы делились хлебом,

Делились солью, посудой, дровами, ходили к соседкам за утюгами,

Слушали хором футбол и хоккей, короче были, были…

Заколдованный мир в эту темную ночь, твои окна — звезды галактик,

но я лечу прочь.

Каменеющий мир, окольцованный быть, быть может только любовь сможет всем нам

помочь

Остаться людьми, остаться людьми, остаться людьми, остаться людьми,

остаться людьми…

In een nieuw gebied, een voormalige paddock, is een enorme cementcocon gegroeid.

Grijs stof, verhard in beton, greep en houdt duizenden ramen vast,

Duizenden muren, balkons, deuren, duizenden groenblijvende mensen,

Duizenden ogen van verschillende grootte, dertigduizend tanden en vijfduizend zinnen.

Gestileerde kleinzoon van Carbusier met Vanderoy: de lucht is twee en een halve meter,

Weer een doorbraak in woningbouw - negen vierkante meter per persoon!

De slokdarm van de ingangen, verstikkend, liet duizenden tonnen levende biomassa door.

"Dat kunnen we beter niet" - dit is de mening van de gevorderde arbeidersklasse.

Duizenden keukens bakken elke ochtend op hun zenuwen kippeneieren.

In duizend slaapkamers ontrafelen elke ochtend zachtjes snurken vingers.

Hier wordt elke dag, een week later, iemand begraven - brullende bruiloften.

Ga niet onder het balkon staan ​​- ze laten de pot vallen, het is gemakkelijker dan de jouwe, het bed zou niet zijn ingestort!

Eenzaamheid is hier de koningin van de vrije tijd, onder buren is er geen vijand of vriend,

Toch weet iedereen alles van iedereen, 's avonds vallen de muren bijna weg.

Daar zit de grootmoeder verdrietig voor het raam, er zijn geen schapen, geen geiten, geen koeien,

Ze zou een stier op het balkon moeten hebben, waarom zijn anders in godsnaam zulke herenhuizen?

Ik woon hier ook in appartement honderddrie en ik heb twaalf sloten op de deuren.

Ik verhard in de zomer zonder warm water en kweek in de winter met elektrische kaarsen.

Ik ben ommuurd in dit stenen tijdperk, ik ben verzegeld in dit verdomde blok

Ik kijk hoe een buurman in korte tijd een persoon in zichzelf doodt.

Miljoenen dromen van dit dak, ze hebben geen rust onder de gepatchte hemel,

Duizend slokjes.

Burgers, wees stil!

Ik herinner me tenslotte dat we brood deelden,

Ze deelden zout, borden, brandhout, gingen naar de buren voor strijkijzers,

Ze luisterden samen naar voetbal en hockey, kortom ze waren, ze waren ...

Betoverde wereld in deze donkere nacht, je ramen zijn de sterren van sterrenstelsels,

maar ik vlieg weg.

Een stenen wereld, geringd om te zijn, misschien kan alleen liefde ons allemaal

helpen

Blijf mens, blijf mens, blijf mens, blijf mens

blijf menselijk...