Birds - BENN

He was the kind of man who never knew his place

Was broken long before he ever knew his name

He was the kind of man that always took the blame

The things he’d done when others pulled the strings

He was the kind of man who’d never turn away

And he was caught inside the moths eternal flame

Oh little birds I really want to hear you sing

It’s been so long and I can’t stand your silent beaks

We know the words, you know, we just don’t want to sing

The things you’ve done will never warrant melody

He was the kind of man who always seemed so strong

And every life he made would sap his youth and love

And he was the kind of man who was terrified to die

Yet every night he did when he turned out the light

He was the kind of man who lived so selfishly

All alone, the stones, the gun, the dark, the sea

And he was the kind of man who never fed the birds

And now they watch him end and hear his final words

Oh little birds I really need to hear you sing

It’s been so long the dark devoured Everything

We know the words, you know, we just don’t want to sing

The mark you left could never warrant anything

And he was the kind of man who lived inside his head

A world so deep that light could not survive down there

And he was the kind of man who killed the ones he’d touch

And now he’s gone the world can wash away the dust

Hij was het soort man dat zijn plaats nooit kende

Was kapot lang voordat hij zijn naam kende

Hij was het soort man dat altijd de schuld op zich nam

De dingen die hij had gedaan toen anderen aan de touwtjes trokken

Hij was het soort man dat zich nooit zou afwenden

En hij werd gevangen in de eeuwige vlam van de motten

Oh kleine vogels, ik wil je echt horen zingen

Het is zo lang geleden en ik kan je stille snavels niet uitstaan

We kennen de woorden, weet je, we willen gewoon niet zingen

De dingen die je hebt gedaan zullen nooit melodie rechtvaardigen

Hij was het soort man dat altijd zo sterk leek

En elk leven dat hij maakte, zou zijn jeugd en liefde ondermijnen

En hij was het soort man dat doodsbang was om te sterven

Maar elke avond deed hij het als hij het licht uitdeed

Hij was het soort man dat zo egoïstisch leefde

Helemaal alleen, de stenen, het geweer, het donker, de zee

En hij was het soort man dat de vogels nooit voedde

En nu zien ze hem eindigen en horen ze zijn laatste woorden

Oh kleine vogels, ik moet je echt horen zingen

Het is zo lang geleden dat het duister alles verslond

We kennen de woorden, weet je, we willen gewoon niet zingen

Het merkteken dat je achterliet, kan nooit iets rechtvaardigen

En hij was het soort man dat in zijn hoofd leefde

Een wereld zo diep dat licht daar beneden niet kan overleven

En hij was het soort man dat degenen doodde die hij aanraakte

En nu hij weg is, kan de wereld het stof wegwassen