A Good Travel Agent - Ben Sidran

I like to talk about the history so much that I can go on and on and on.

To save you the pain of that experience I have managed to condense everything I

know about jazz in America into three simple constituent parts.

And it is my belief that after I lay these three simple elements on you,

you too will know everything you need to know about jazz music.

How can he do it, they ask?

Can he do it?

Yes indeed he can.

You see I have studied scientifically how to synthesize this material,

and in the caldron of knowledge known as the road, the bebop road,

that goes on and on and on, I have boiled the information down to three little

pearls of wisdom.

The most important thing about jazz in America — it has been true since the

first note turned blue in 1902 — number one the most important thing in jazz?

It’s a bad romance.

You got to have a bad romance to play this music.

Now I don’t mean a little sad romance.

No baby.

I don’t mean a little one or two week affair that just turned square.

No buddy.

I mean a really, really bad hurt, somebody had to get their just desert.

And given all the bad romance in the world today, it’s a surprise there aren’t

more jazz players trying to play with us here today.

Number two, the second most important thing in jazz, what could it be?

It’s a good travel agent.

The second most important thing in jazz music is a good travel agent.

Because nothing will get you out of town faster than a bad romance.

And I have proof of whereof I speak.

To whit:

Cast your mind back to that time when that note first turned blue, 1902.

The place, Lake Ponchetrain, Louisiana.

It’s a hot summer night, it’s August and the crickets are cricketing and the

chirpings are chirping.

And out on the end of a pier, he’s got a cornet in one hand, he’s got his eyes

on the prize way up in the skies, a wonderful trumpet player named Buddy Bolden.

Now let me ask you: how many people in the room here tonight have heard the

music of Buddy Bolden?

No you’re lying brother.

You never heard Buddy Bolden.

Buddy Bolden never recorded.

He didn’t make record one.

And why?

He didn’t have a good travel agent.

But that same night, that same pier, that same moonlight, that same year,

another young man had a horn in his hand but he had himself a better plan.

He picked it up and put it down: he got out of town.

He went to Chicago.

He went to Kansas City, Kansas, way beyond, San Francisco, Moscow, Bejing,

Seoul.

I’m talking about Pops, Louis Armstrong.

That man had himself a terrific travel agent.

You got to get out and move if you want to keep this groove.

This song is really about a young man whose true love was blind

He was crying all the time

Thought he would find a new love

In Paris France (he's gonna do the Paris dance)

But when he got to town all he found was he couldn’t speak French

He was sitting on a bench)

All alone not mentioned embarrassed

Ah but music is the language of love (play on play)

Bud Powell was in town

So he thought he’d make it down

And order a round of the rarest

(wine that is)

But as so often happens in this world of travail and cheap wine

The ridiculous becomes sublime

(it's part of the great design)

Your final reward,

It’s down at the end of the line

Because just then someone put a side on the box

And Bird flew bye like he was chasing a fox

Bird fluttered by

Sang a hipper melody from the sky

Bebop bebop

Nothing like the sound of bebop

It’s steady going on

And it won’t never stop

But I digress.

I promised you three simple constituent parts to take to your hearts and have

so far delivered only two: let’s review.

Number one, the most important thing in jazz, a bad romance.

Number two, a good travel agent.

Number three.

What could it be?

I’ll tell you right now.

Sea Food.

Well what do you think Buddy Bolden was thinking about back there at Lake

Ponchetrain?

I happen to know: Soft shell crab.

And what do you think got Louis Armstrong out of town so fast?

He was gonna go out with some trout.

But nobody said it better than that fine philosopher of jazz, Thomas «Fats» Waller.

He gave us those immortal lines, «Shrimp and rice, mighty nice.

Give me some seafood mama!»

That’s what I want, you know what I need…

Nothing like the sound of bebop going on and it won’t never stop.

Ik praat zo graag over de geschiedenis dat ik maar door kan gaan.

Om je de pijn van die ervaring te besparen, heb ik alles samengevat wat ik

weten over jazz in Amerika in drie eenvoudige samenstellende delen.

En het is mijn overtuiging dat nadat ik deze drie eenvoudige elementen op jou heb gelegd,

ook jij weet alles wat je moet weten over jazzmuziek.

Hoe kan hij het doen, vragen ze?

Kan hij het doen?

Ja, dat kan hij inderdaad.

Zie je, ik heb wetenschappelijk bestudeerd hoe ik dit materiaal kan synthetiseren,

en in de ketel van kennis die bekend staat als de weg, de bebop-weg,

dat gaat maar door en door, ik heb de informatie teruggebracht tot drie kleine

parels van wijsheid.

Het belangrijkste aan jazz in Amerika: het is al zo sinds de...

eerste noot blauw werd in 1902 — nummer één het belangrijkste in jazz?

Het is een slechte romance.

Je moet een slechte romance hebben om deze muziek te kunnen spelen.

Nu bedoel ik niet een beetje trieste romantiek.

Geen baby.

Ik bedoel niet een affaire van een of twee weken die gewoon vierkant werd.

Geen vriend.

Ik bedoel een heel, heel erge pijn, iemand moest zijn verdiende loon krijgen.

En gezien alle slechte romantiek in de wereld van vandaag, is het een verrassing dat die er niet zijn

meer jazzspelers die hier vandaag met ons proberen te spelen.

Nummer twee, het op één na belangrijkste in jazz, wat zou het kunnen zijn?

Het is een goed reisbureau.

Het op één na belangrijkste in jazzmuziek is een goed reisbureau.

Want niets brengt je sneller de stad uit dan een bad romance.

En ik heb bewijs waarvan ik spreek.

Naar wit:

Denk terug aan de tijd dat dat briefje voor het eerst blauw werd, 1902.

De plaats, Lake Ponchetrain, Louisiana.

Het is een hete zomernacht, het is augustus en de krekels zijn aan het krekelen en de

getjilp wordt getjilp.

En aan het einde van een pier heeft hij een cornet in één hand, hij heeft zijn ogen

op de prijs omhoog in de lucht, een geweldige trompettist genaamd Buddy Bolden.

Nu wil ik u vragen: hoeveel mensen in de kamer hier vanavond hebben de

muziek van Buddy Bolden?

Nee, je liegt broer.

Je hebt Buddy Bolden nog nooit gehoord.

Buddy Bolden heeft nooit opgenomen.

Hij heeft geen record gemaakt.

En waarom?

Hij had geen goed reisbureau.

Maar diezelfde nacht, diezelfde pier, datzelfde maanlicht, datzelfde jaar,

een andere jongeman had een hoorn in zijn hand, maar hij had zelf een beter plan.

Hij pakte het op en legde het neer: hij was de stad uit.

Hij ging naar Chicago.

Hij ging naar Kansas City, Kansas, ver daarbuiten, San Francisco, Moskou, Peking,

Seoel.

Ik heb het over Pops, Louis Armstrong.

Die man had zelf een geweldige reisagent.

Je moet eruit en bewegen als je deze groove wilt behouden.

Dit nummer gaat echt over een jonge man wiens ware liefde blind was

Hij huilde de hele tijd

Dacht dat hij een nieuwe liefde zou vinden

In Parijs Frankrijk (hij gaat de Parijse dans doen)

Maar toen hij in de stad aankwam, ontdekte hij alleen dat hij geen Frans sprak

Hij zat op een bank)

Helemaal alleen niet genoemd beschaamd

Ah, maar muziek is de taal van liefde (play on play)

Bud Powell was in de stad

Dus hij dacht dat hij het zou redden

En bestel een rondje van de zeldzaamste

(wijn dus)

Maar zoals zo vaak gebeurt in deze wereld van arbeid en goedkope wijn

Het belachelijke wordt subliem

(het maakt deel uit van het geweldige ontwerp)

Je laatste beloning,

Het staat aan het einde van de regel

Want net op dat moment zette iemand een kant op de doos

En Bird vloog voorbij alsof hij een vos achtervolgde

Vogel fladderde voorbij

Zong een hippere melodie uit de lucht

Bebop Bebop

Er gaat niets boven het geluid van bebop

Het gaat gestaag door

En het zal nooit stoppen

Maar ik dwaal af.

Ik heb je drie eenvoudige samenstellende delen beloofd om ter harte te nemen en te hebben:

tot nu toe slechts twee geleverd: laten we eens kijken.

Nummer één, het belangrijkste in de jazz, een slechte romance.

Nummer twee, een goed reisbureau.

Nummer drie.

Wat kan het zijn?

Ik zal het je nu vertellen.

Zee eten.

Waar denk je dat Buddy Bolden aan dacht daar bij Lake

Ponchetrein?

Toevallig weet ik: Softshell krab.

En waarom denk je dat Louis Armstrong zo snel de stad uit was?

Hij zou uitgaan met wat forel.

Maar niemand zei het beter dan die fijne jazzfilosoof, Thomas «Fats» Waller.

Hij gaf ons die onsterfelijke regels: «Garnalen en rijst, geweldig lekker.

Geef me wat zeevruchten mama!»

Dat is wat ik wil, je weet wat ik nodig heb...

Er gaat niets boven het geluid van bebop en het zal nooit stoppen.