8th Stanza - Ben LaMar Gay

His exhausted frame tumbled towards the town square

Like a tin can being shoved by bullying gusts of wind

The shocked witnesses in the square watched in slow motion

Praying for a sudden occurance to wake them from this nightmare

But nothing happens

No pinch, no fall, nor slap

Just a bunch of 'Oh my Gods"

Leaking from their quivering lips

Our fugitive walks past the scenes of many crimes

Pains, loves, and joys

The memories that entered his mind voraciously

Soaked up the vivid colors of the present

Leaving the sky charcoal colored and everything else of hue of salmon

He then noticed that he too was the color of his surroundings

A powerful gust of wind pushes him directly in front of the steps of his

redemption

This would be the wood frame house that he and his wife purchased

A few months before their son was born

With every step on the porch

A storm raging in the charcoal skies sens bolts of electricity from the heavens

He keeps stepping

Nevermind the stories he used to hear as a child

About heaven’s assassins coming down from the disgruntled skies in their

chariots of lightning

Our fugitive keeps stepping

He needs to explain everything to his son

Only then the weight of this burden would be lifted

The strong winds carry a sound that made his spine shudder with horror

This would be the howling of six bloodhounds

Sounding like bell tolls from the cathedrals of hell

He can smell the blood of the warden

And hear the saliva crash from his mouth to the ground

Louder than the thunder raging in the storm

He continues to advance towards the door

After two quick knocks on the door his son answers

The great waters of the Tennessee River gush from our fugitive’s eyes

«Baby boy» he whispers

The cocoon gets warm and antennas begin to surface from it’s shell

Simultaneously with a strike of lightning

A single bullet leaves the warden’s rifle and travels through the town square

Restoring the vivid colors that the fugitive’s memory had taken away

The bullet soars perfectly silent with the rhythmic cadence of the heartbeats

And breath

And there goes 500 chains

One, two, three, four, five feet

Six, seven, eight, nine feet

Ten, eleven, twelve feet deep

Our fugitive falls

The burden remains

The warden’s eyes become glassy

He takes a few steps backwards with the barrel of his rifle still smoking

One witness of the shooting

An older, clean cut gentleman dressed in all white laughs

And tips his hat to the warden

And simply says the word «Perfection»

The condescending laugh of the old gentleman resonates in the empty chamber of

the warden’s chest

The warden wipes his eyes dry

Six bloodhounds and baby boy stare at his puzzled face

500 chains

Zijn uitgeputte lichaam tuimelde naar het dorpsplein

Als een blikje dat wordt weggeduwd door pestende windstoten

De geschokte getuigen op het plein keken in slow motion toe

Bidden om een ​​plotselinge gebeurtenis om ze uit deze nachtmerrie te wekken

Maar er gebeurt niets

Geen knijp, geen val of klap

Gewoon een stelletje 'Oh mijn goden'

Lekt uit hun trillende lippen

Onze voortvluchtige loopt langs de scènes van veel misdaden

Pijn, liefde en vreugde

De herinneringen die vraatzuchtig bij hem opkwamen

Geniet van de levendige kleuren van het heden

Laat de lucht houtskool gekleurd en al het andere van zalmtint

Toen merkte hij dat hij ook de kleur van zijn omgeving was

Een krachtige windstoot duwt hem recht voor de trappen van zijn

aflossing

Dit zou het houten huis zijn dat hij en zijn vrouw hebben gekocht

Een paar maanden voordat hun zoon werd geboren

Bij elke stap op de veranda

Een storm die in de houtskoollucht woedt, voelt bliksemschichten van elektriciteit uit de hemel

Hij blijft stappen

Denk maar aan de verhalen die hij als kind hoorde

Over de moordenaars van de hemel die uit de ontevreden lucht naar beneden komen in hun...

strijdwagens van de bliksem

Onze voortvluchtige blijft stappen

Hij moet alles aan zijn zoon uitleggen

Alleen dan zou het gewicht van deze last worden opgeheven

De harde wind draagt ​​een geluid met zich mee dat zijn ruggengraat deed huiveren van afschuw

Dit zou het gehuil van zes bloedhonden zijn

Klinkt als klokkenluiders uit de kathedralen van de hel

Hij kan het bloed van de directeur ruiken

En hoor het speeksel uit zijn mond op de grond vallen

Luider dan de donder die in de storm raast

Hij blijft naar de deur lopen

Na twee snelle klopjes op de deur neemt zijn zoon op

De grote wateren van de Tennessee River gutsen uit de ogen van onze voortvluchtige

«Baby boy» fluistert hij

De cocon wordt warm en antennes komen uit zijn schelp tevoorschijn

Gelijktijdig met een blikseminslag

Een enkele kogel verlaat het geweer van de bewaker en reist door het stadsplein

De levendige kleuren herstellen die het geheugen van de voortvluchtige had weggenomen

De kogel zweeft volkomen stil met de ritmische cadans van de hartslagen

en adem

En daar gaan 500 kettingen

Een, twee, drie, vier, vijf voet

Zes, zeven, acht, negen voet

Tien, elf, twaalf voet diep

Onze voortvluchtige valt

De last blijft

De ogen van de directeur worden glazig

Hij doet een paar stappen achteruit terwijl de loop van zijn geweer nog rookt

Een getuige van de schietpartij

Een oudere, strakke heer gekleed in een witte lach

En tipt zijn hoed aan de directeur

En zegt gewoon het woord «Perfectie»

De neerbuigende lach van de oude heer weerklinkt in de lege kamer van

de borst van de bewaker

De directeur veegt zijn ogen droog

Zes bloedhonden en jongetje staren naar zijn verbaasde gezicht

500 kettingen