The Unquiet Grave - Barbara Dickson

The wind doth blow today, my love

A few small drops of rain;

I never had but one true love

In cold grave he is lain

I’d do as much for my true love

As any young girl may;

I’d sit and mourn all on his grave

For twelve month and a day

The twelve months and a day were up

A voice spoke from the deep

Oh who is this sits on my grave

And will not let me sleep?

T' is I, t’is I, thy own true love

That weeps upon on thy grave

Until I have one kiss from your clay-cold lips

No comfort will I have

My lips are cold as clay, my love

My breath is earthly strong;

And had you one kiss from my clay-cold lips

Your time would not be long:

Down in yonder garden green

Love, where we used to walk

The sweetest rose that ever bloomed

Is withered to the stalk

The stalk is withered dry, my love

So will our hearts decay

So make yourself content my love

Till death calls you away

So make yourself content my love

Till death calls you away

De wind waait vandaag, mijn liefste

Een paar kleine regendruppels;

Ik heb nooit maar één ware liefde gehad

In een koud graf ligt hij

Ik zou zoveel doen voor mijn ware liefde

Zoals elk jong meisje kan;

Ik zou zitten en rouwen allemaal op zijn graf

Twaalf maanden en een dag

De twaalf maanden en een dag waren voorbij

Er sprak een stem uit de diepte

Oh wie is dit zit op mijn graf

En laat me niet slapen?

T' ben ik, t'is ik, uw eigen ware liefde

Dat weent op uw graf

Totdat ik een kus heb van je klei-koude lippen

Geen troost zal ik hebben

Mijn lippen zijn zo koud als klei, mijn liefste

Mijn adem is aards sterk;

En had je een kus van mijn klei-koude lippen

Uw tijd zou niet lang zijn:

Beneden in ginds tuingroen

Liefde, waar we vroeger liepen

De liefste roos die ooit heeft gebloeid

Is verdord tot aan de stengel

De stengel is verdord droog, mijn liefste

Zo zal ons hart vervallen

Dus maak jezelf tevreden mijn liefste

Tot de dood je weg roept

Dus maak jezelf tevreden mijn liefste

Tot de dood je weg roept