Lovely Joan - Barbara Dickson

A fine young man it was indeed

Mounted upon his milk-white steed

He rode, he rode, himself all alone

Until he came to lovely Joan

«Good morning to you, my pretty little maid.»

«Twice good morning, sir,» she said

He tipped her the wink, she rolled her eye

Said he to himself, «I'll be there by and by.»

«Now, don’t you think there pooks of hay

A pretty place for us to play?

So come with me like a sweet young thing

And I’ll give you my golden ring.»

«Give me the ring into my hand

And I will nither stay nor stand

For that would be more us to me

Than twenty maidenheads,» said she

Then as he made for the pooks of hay

She leapt on his horse and she rode away

He called and called, but all in vain

Young Joan she never looked back again

Nor did she think herself quite safe

Not till she came to her true love’s gate

She’s robbed the lord of his horse and ring

And left him to rage in the meadows green

Een fijne jonge man was het inderdaad

Gezeten op zijn melkwitte paard

Hij reed, hij reed, helemaal alleen

Totdat hij bij de mooie Joan kwam

"Goedemorgen voor jou, mijn mooie kleine meid."

'Tweemaal goedemorgen, meneer,' zei ze

Hij gaf haar een knipoog, ze rolde met haar ogen

Hij zei tegen zichzelf: "Ik zal er weldra zijn."

'Nou, denk je niet dat er stronken zijn

Een mooie plek voor ons om te spelen?

Dus kom met me mee als een lief jong ding

En ik zal je mijn gouden ring geven.»

«Geef me de ring in mijn hand

En ik zal niet blijven of staan

Want dat zou meer wij zijn voor mij

Dan twintig meisjeshoofden,' zei ze

Toen ging hij op weg naar de stronken

Ze sprong op zijn paard en reed weg

Hij belde en belde, maar allemaal tevergeefs

Jonge Joan, ze keek nooit meer achterom

Ze vond zichzelf ook niet helemaal veilig

Niet voordat ze bij de poort van haar ware liefde kwam

Ze heeft de heer beroofd van zijn paard en ring

En liet hem woeden in de groene weiden