Steve Polyester - Ava Luna

I was lying in the shade where the dandelions grow

And asphalt is hollow and the rocks are broken down and brown

A not so popular part of town

We’d heard he was witty…

We’d seen signs of it all around the city

The people said

«Doo doo doo doo…»

«He's a landscape.»

«He's like a ruby lined in gold.»

«Yeah, shaped like a cockroach.»

«He smells good.»

These notions were hazy

Ordinary, a bit lazy

I was swinging on a branch outside, catching a ride when my resolve swelled

I will find him, I will

I have momentum still

Then I fell into an anthill

And the people said, «Doo doo doo doo…»

They carried me back to my doorstep

The sun was in my eyes…

But I saw him

I saw him a friend, a friend

I found in him a friend, a friend

And he went by the name of Steve Polyester

He said, «I am a landscape.

(YEAH.)

I am a ruby lined in gold (YEAH), shaped like a cockroach

I smell good.»

He was a landscape

Nonetheless, he would escape

But, it was for the best

This town will never be the same

Why’d he have to go?

Who is there to blame?

And the people said, «Doo doo doo doo…»

I saw him a friend, a friend

In him a friend, a friend

He started walking

He went farther than he ought to have gone

He went farther and farther

Until he was gone

He was a landscape

Come back

Ik lag in de schaduw waar de paardebloemen groeien

En asfalt is hol en de rotsen zijn afgebroken en bruin

Een niet zo populair deel van de stad

We hadden gehoord dat hij geestig was...

We hadden er overal in de stad tekenen van gezien

De mensen zeiden:

"Doe doo doo doo..."

"Hij is een landschap."

"Hij is als een robijn bekleed met goud."

"Ja, in de vorm van een kakkerlak."

"Hij ruikt lekker."

Deze begrippen waren wazig

Gewoon, een beetje lui

Ik slingerde op een tak buiten en ving een ritje toen mijn vastberadenheid zwol

Ik zal hem vinden, ik zal

Ik heb nog steeds momentum

Toen viel ik in een mierenhoop

En de mensen zeiden: «Doo doo doo doo…»

Ze droegen me terug naar mijn deur

De zon scheen in mijn ogen...

Maar ik zag hem

Ik zag hem een ​​vriend, een vriend

Ik vond in hem een ​​vriend, een vriend

En hij heette Steve Polyester

Hij zei: «Ik ben een landschap.

(JA.)

Ik ben een robijn bekleed met goud (YEAH), in de vorm van een kakkerlak

Ik ruik lekker.»

Hij was een landschap

Toch zou hij ontsnappen

Maar het was maar het beste

Deze stad zal nooit meer hetzelfde zijn

Waarom moest hij gaan?

Wie heeft de schuld?

En de mensen zeiden: «Doo doo doo doo…»

Ik zag hem een ​​vriend, een vriend

In hem een ​​vriend, een vriend

Hij begon te lopen

Hij ging verder dan hij had moeten gaan

Hij ging verder en verder

Tot hij weg was

Hij was een landschap

Terugkomen