Pour mieux s'unir - Auden

On a compté les lendemains

Qui nous restaient mais incertains

On s’est perdus sur un chemin

Une inconnue dans le refrain

De grands sourires n’y changeraient rien

Car le début jouait la fin

A l’origine on n'était rien

Juste une ébauche ou un dessin

Des rêves suivis de petits points

Au coin des rues un doux parfum

Suprême idylle main dans la main

De belles photos on se souvient

Puisqu’on se perd pour mieux s’unir

Puisqu’on ne tient plus au présent

Le moindre souffle nous détruit

Et nous disperse avec les vents

Comme fous alliés, comme deux enfants

Comme une fleur a son printemps

On fuyait l’ombre pour mieux s'étendre

Sur nos nuages en évidence

Comblés d’amour et d’innocence

Aux souvenirs de nos vingt ans

Si on s’accorde un peu de temps

Pour réfléchir tout simplement

Avant de n'être que des perdants

Au goût amer qui s’en ressent

Avant l’orage qui lui n’attend

Au grand jamais le temps d’attendre

Puisqu’on se perd pour mieux s’unir

Puisqu’on ne tient plus au présent

Le moindre souffle nous détruit

Et nous disperse avec les vents

Tous ces mensonges que l’on déguise

Nous laissent un beau jour sans défense

Puisqu’on se perd pour mieux s’unir

Puisque l’on s’aime toujours autant

We hebben de morgen geteld

Met wie we achterbleven, maar onzeker

We zijn verdwaald op een pad

Een vreemde in het refrein

Grote glimlachen zouden daar niets aan veranderen

Omdat het begin het einde speelde

Oorspronkelijk waren we niets

Gewoon een schets of tekening

Dromen gevolgd door kleine puntjes

Op de hoek van de straat een zoete geur

Opperste romantiek hand in hand

Mooie foto's onthouden we

Omdat we elkaar verliezen om ons beter te verenigen

Omdat we niet langer vasthouden aan het heden

De minste ademtocht vernietigt ons

En verstrooi ons met de wind

Als gekke bondgenoten, als twee kinderen

Zoals een bloem zijn lente heeft

We renden weg uit de schaduw om ons beter te kunnen verspreiden

Op onze wolken als bewijs

Gevuld met liefde en onschuld

Naar de herinneringen aan onze twintiger jaren

Als we het wat tijd gunnen

Gewoon om na te denken

Voordat ik alleen maar verliezers ben

Met de bittere smaak die het voelt

Voor de storm die hem te wachten staat

Nooit tijd om te wachten

Omdat we elkaar verliezen om ons beter te verenigen

Omdat we niet langer vasthouden aan het heden

De minste ademtocht vernietigt ons

En verstrooi ons met de wind

Al deze leugens die we verhullen

Laat ons op een dag weerloos achter

Omdat we elkaar verliezen om ons beter te verenigen

Omdat we nog steeds zoveel van elkaar houden