The Beldam of the Bedlam - Atrox

A young man astride a rocking horse.

His petticoats bristling.

His eyes closed

with pleasure enjoying the euphony of his fork scraping his plate.

Facing him sits a filthy oldie shaking his dentures like castanets.

Whistling through his nostrils, giggling with tears in his eyes.

The clattering of my teeth.

Sometimes a coff, sometimes an achoo.

Heard a cry for help, but didn’t pay attention.

Thought it was only myself as usual — the beldam of the bedlam.

A toothless hag moving eyeball-beads in an abacus.

They stare so,

they stare so on her rope of pearls: A row of Lilliputian skulls on a string.

The oldie chants the alphabet in an order he has fixed himself.

Once he strode

down the aisle with a wedding gown on an arm’s length.

His bride-not-to-be (anymore) in the soil right outside.

The youngster tells about how he once lay in a bathtub barely conscious in rusty-bloody-red water.

The bathtub tiptoed on lionpaws to the landing, tipped over and flung him down

the stairs on a rusty-bloody-red runner.

I’d like to tell them about a dragon with hiccups.

Hiccuping fire in headwind,

burning itself.

But I’d better not…

Een jonge man schrijlings op een hobbelpaard.

Zijn petticoats puilden uit.

Zijn ogen gesloten

met plezier genietend van de welluidendheid van zijn vork die over zijn bord schraapt.

Tegenover hem zit een smerige ouwe die zijn kunstgebit schudt als castagnetten.

Fluitend door zijn neusgaten, giechelend met tranen in zijn ogen.

Het gekletter van mijn tanden.

Soms een koffie, soms een acho.

Hoorde een noodkreet, maar lette niet op.

Dacht dat ik zoals gewoonlijk alleen mezelf was - het schrikbeeld van het gekken.

Een tandeloze heks die oogbolkralen in een telraam beweegt.

Ze staren zo,

ze staren zo op haar parelsnoer: een rij lilliputterschedels aan een touwtje.

De ouwe zingt het alfabet in een volgorde die hij zelf heeft vastgesteld.

Toen hij eenmaal liep

door het gangpad met een trouwjurk op armlengte.

Zijn aanstaande bruid (meer) in de grond net buiten.

De jongere vertelt hoe hij eens in een badkuip lag, nauwelijks bij bewustzijn in roestig bloedrood water.

De badkuip schoof op leeuwenpoten naar de overloop, kantelde en gooide hem naar beneden

de trap op een roestig-bloedige-rode loper.

Ik wil ze graag vertellen over een draak met de hik.

Hikkend vuur bij tegenwind,

zichzelf branden.

Maar ik kan beter niet...