Panta Rei / Gather in Me No More - Atrox

The autumn sun is restrained to wither

As the winter assumes with its pale pride

The last of life is smothered

Only the remembrance of a season’s departure is left behind

As a ghastly hand sweeps the landscape

The eternal conquering of seasons

And deprivement of beauty and life

The sun is restrained to wither

Only to perish into the twilight of seasons

An eternal eclipse between phases of conquering

(Gather In Me No More)

This penetrating pain arousing from its sleep

This pallid flesh hiding in shades

These hollow orbits watering the ground

Frantic ghouls lurking in my shadow

Reptiles crawling under my skin

Temptations

Swansong from the tarn

Cold caresses of a quivering shroud

The phasma cradling me in its arms

Its wormwood tongue rasping my face

Flee from me, spirits of ferocity

And open the gates of this limbo

Come to me, bringer of joy

And disembody my pain

Hinder the inflow of figments

Let them gather in me no more

Stop the bleeding

Heal my wounds

Melt the frost in my veins

Dissolve the sickened — red haze round me

And stop the toll of the knell

De herfstzon is beperkt om te verdorren

Zoals de winter aanneemt met zijn bleke trots

Het laatste van het leven is gesmoord

Alleen de herinnering aan het vertrek van een seizoen blijft achter

Terwijl een afschuwelijke hand het landschap veegt

De eeuwige overwinning van de seizoenen

En beroving van schoonheid en leven

De zon is beperkt om te verdorren

Alleen om te vergaan in de schemering van de seizoenen

Een eeuwige zonsverduistering tussen fasen van overwinning

(Verzamel niet meer in mij)

Deze indringende pijn wekt uit zijn slaap

Dit bleke vlees verstopt zich in de schaduw

Deze holle banen die de grond water geven

Uitzinnige geesten op de loer in mijn schaduw

Reptielen die onder mijn huid kruipen

verleidingen

Zwanenzang uit de tarn

Koude strelingen van een trillende lijkwade

De phasma die me in zijn armen houdt

Zijn alsem tong raspt mijn gezicht

Vlucht van mij, geesten van wreedheid

En open de poorten van dit voorgeborchte

Kom naar mij, brenger van vreugde

En ontlichaam mijn pijn

De instroom van verzinsels belemmeren

Laat ze niet meer in mij samenkomen

Stop het bloeden

Genees mijn wonden

Smelt de vorst in mijn aderen

Los de zieken op - rode waas om me heen

En stop de tol van de dood