Nine Wishes - Atrox

Deep down in a smiling bucket swimming clouds

If it was up to me this house would be almost seven hundred years old and more

than thirteen kilometres tall

I would sit in a rocking chair, creaking along with an out-of-tune piano and an

orchestrion that always tricks me with ever-changing tempo

I’d be able to walk in the ceiling.

I would eat nebula for supper.

I would wear a necklace made of strung hailstones

The well outside would be an eye that stares itself blind at the moon.

The water would sob.

There would be two winds moaning

The shadows would converge when the clock struck twenty-five

Oh how I wish I could walk about on the walls.

And how I wish there were more

hours in a night:

When I can’t wish for more — the vision of scarabees crackling mandrake roots

in soil breathing ghosts of worms and scolopendras

Haunting you with their fumes of horror till your soul tears your body apart

and escapes

Diep in een lachende emmer zwemmende wolken

Als het aan mij lag, zou dit huis bijna zevenhonderd jaar oud zijn en meer

dan dertien kilometer lang

Ik zou in een schommelstoel zitten, krakend mee met een ontstemde piano en een

orkest dat me altijd voor de gek houdt met steeds wisselend tempo

Ik zou tegen het plafond kunnen lopen.

Ik zou nevel eten als avondeten.

Ik zou een ketting dragen van aaneengeregen hagelstenen

De bron buiten zou een oog zijn dat zichzelf blind naar de maan staart.

Het water zou snikken.

Er zouden twee winden kreunen

De schaduwen zouden samenkomen als de klok vijfentwintig sloeg

Oh wat zou ik willen dat ik over de muren kon lopen.

En wat zou ik willen dat er meer waren

uur in een nacht:

Als ik niet meer kan wensen: het visioen van scarabeeën die knetteren van mandrakewortels

in de grond ademende geesten van wormen en scolopendra's

Je achtervolgen met hun dampen van horror tot je ziel je lichaam verscheurt

en ontsnapt